Zodra ik Senne in bed stop vraagt Senne mij onverwacht 'de vraag der gevreesde vragen'. Namelijk; "mama, waar ga ik heen als ik dood ben?" Even van mijn apropos gebracht slaak ik een diepe zucht. Had toch gehoopt deze vraag nog even te kunnen ontwijken. Helaas moet ik er nu dus echt aan geloven. Ik wil geen onzin aan hem verkopen. Senne vertellen dat je gaat slapen, maar dan voor altijd is pedagogisch gezien niet verantwoord (zeggen ze) en levert alleen maar kindjes op die niet meer durven te gaan slapen. En heel vermoeide ouders die steeds maar in te krappe bedjes moeten liggen met hun kont buiten de dekens...Dus nee, ik ga op de eerlijke, oprechte toer en zeg tegen Senne dat ik het gewoon niet weet.
Ik geloof niet in een God of een religie die je een bepaalde levenswijze oplegt en vooral geen ruimte bied voor andersdenkenden . Mijn ouders hebben ons vrij gelaten om te geloven wat we willen. Heb zelfs op een blauwe maandag (nou ja, zondag) een kerk bezocht. Maar nee, een instituut zoals een kerk met de daarbij behorende regels, dat trekt me niet. Dat een ander daar troost vind of houvast vind ik een mooie gedachte. Voor hen, maar niet voor mij. Dus een hemel, nee dat ga ik hem niet vertellen. Maar ja, wat dan?
Niet zo heel lang geleden is de kat van mijn ouders omgeplokt en daar was hij heel gek mee. Senne heeft daar flink verdriet over gehad. We hebben toen gezegd dat Doerak een sterretje in de lucht is geworden. Maar hij leeft niet meer, je kan hem niet meer aaien en hij zal nooit meer met Senne spelen. Dus ik vraag Senne wat hij voelt als hij aan Doerakje denkt. Ik zie zijn oogjes waterig worden en daardoor moet ik zelf even wat wegslikken. Man, doe ik dit wel goed? Maar dan vertelt hij dat hij Doerak mist. En daar verdrietig van wordt. En dat hij zo leuk met Doerak kon spelen. Dat Doerak zo lekker kon kroelen en voor iedereen heel gemeen was, behalve voor hem. En zowaar, hij vertelt het met een glimlach. Daar wijs ik Senne op. Dat iemand dood is betekent niet dat iemand er helemaal niet meer is. Tja, in fysieke zin niet meer, maar in je hart blijft iemand waarvan je veel hebt gehouden altijd bij je. En elke keer als je aan die persoon (of kat) denkt doet het vreselijk pijn, maar moet je ook glimlachen. Je lacht om alle leuke dingen die je met elkaar hebt meegemaakt. Alle mooie dingen die je met elkaar hebt gedeelt. En je voelt de liefde die je voor elkaar had. En als de tijd verstrijkt worden de tranen minder en ga je sneller glimlachen. "Dus" zeg ik tegen Senne, "als je dood gaat wordt je net zoals Doerak een sterretje in de lucht, maar je blijft voor altijd in ons hart".
Met een zachte snuf en een lange, dikke knuffel neemt Senne daar genoegen mee. Mezelf nog net niet een schouderklopje gevend uit tevredenheid over mijn antwoord sta ik op en doe ik het licht uit. Daar ben ik mooi vanaf denk ik bij mezelf. "Mama" vraagt Senne dan. "Waar komen de kindjes vandaan?"
woensdag 28 maart 2012
zondag 25 maart 2012
Berlin Berlin
Omdat mijn vader fysiek niet in staat was om heel Berlijn
door te cruisen (het nadeel van zijn reuma), vroeg hij of ik in zijn plaats
wilde gaan. Een personeelsuitje van zijn werkgever, een weekend Berlijn. Een compleet verzorgd weekend die al betaald
was. En zeg nou zelf, gratis in een wereldstad vertoeven, daar zeg ik geen nee
tegen! Dus op vrijdagochtend vijf uur ging bij mij de wekker af om om kwart
voor zeven in een megabus in Doetinchem plaats te nemen. Omdat ik blijkbaar bij de topografie van
Duitsland heb zitten slapen op school, was ik in de veronderstelling dat
Berlijn zo,n beetje in het midden van Der Bundesrepubliek Deutschland lag. Maar na ruim vier uur in een bus met
vreselijk zeurende mensen begreep ik dat ik het mis had. Waarom ligt een
hoofdstad niet gewoon midden in een land? Lekker makkelijk bereikbaar voor
iedereen. Neeeeee, Berlijn moet weer zo nodig bij de Poolse grens liggen!!!
Het begon ermee dat mijn voorburen na 1 minuut in de bus de
stoelen al in standje strandstoel
zetten. De ruimte ertussen was al niet groot te noemen, nu zat ik met
mijn neus zowat tegen het klaptafeltje aan gedrukt. Op mijn wat benauwde gekuch
kreeg ik te horen van mijn achterbuurman dat ik maar niet moest denken om mijn
stoel dan ook maar naar achteren te zetten, want hij had erg lange benen en zat
al zo krap! Nou lekker dan! En natuurlijk ben ik dan zo,n brave miep die ook
gewoon doet wat haar gezegd wordt. Na amper vijf minuten werd er luidkeels door
een oude z*k gevraagd waar de koffie bleef. Helaas pindakaas, geen koffie aan boord van de superbus. De
verontwaardiging was niet van de lucht en het arme kind van een buschauffeur
(ventje was pas 24!) kreeg de volle laag. Dat mensen verslaafd kunnen zijn aan
koffie, kan ik nog begrijpen. Maar dat je niet even twee uur kunt wachten tot
de volgende stop, dat gaat mij de pet te boven.
Na twee uur gezeur over het ontbreken van de koffie kan ik die mensen
niet meer uitstaan en goddank dat op dat moment de bus een stop inlast. Het is dat ik dicht
bij de deur zat, anders was ik door het raam gegaan…..
Na acht en een half uur zijn we dan eindelijk in Berlijn. We
checken gauw in en gaan meteen de stad in. Het fijne van Berlijn is dat het
openbaar vervoer onwijs goed geregeld is . Het is intussen al half zes en ik
heb honger. We komen op advies van een stel studenten in een Egyptisch
restaurant terecht. “Falafal.” Het heet niet alleen zo, maar je krijgt het ook
te eten. Ik heb het nog nooit gegeten en
ben aangenaam verrast. De maaltijd bestaat uit Falafel, humus, pita, tahine,
aubergine en couscous en we hebben heerlijk gegeten!
Zodra we ergens op vakantie gaan dan verandert mijn moeder
in een film-o-fiel. Alles moet op de
foto of film, waardoor je aan het einde van je vakantie 40 foto’s hebt die mooi
zijn en 400 die nergens over gaan. (Delete!) Natuurlijk gaat ze nu ook weer als
een doorgedraaide Japanner te keer. Alles staat op de foto. Ook onze badkamer en toilet. De eetzaal, het
personeel van de eetzaal, de broodjes, sapjes, boterkuipjes en zelfs het
uitzicht van de eetzaal, die je toch niet ziet omdat de flitser weerkaatst in
het raam, zucht. Toch hebben we een
toptijd gehad. Natuurlijk alle toeristentrekpleisters afgelopen zoals het nette
toeristen betaamt. Checkpoint Charlie, de muur, Fassbender en Straus (een
enorme chocoladewinkel waar ik wil wonen….) en de rijksdag.
Maar wat de meeste indruk heeft achtergelaten is het holocaustmonument met daaronder het museum. Gelukkig hadden we dat voor het laatst bewaard, want ik had niet meer van Berlijn kunnen genieten daarna. Met een I-pod op mijn hoofd waaruit een mevrouw klinkt die ons van de verschillende tentoongestelde items van uitleg verschaft baan ik mij een weg door de verschrikkelijke beelden. Na ruim twee uur zijn we er door heen. Mijn hoofd tolt een beetje en diep onder de indruk neem ik plaats op een van de stenen banken bij de receptie. Ik voel me afgemat en bedrukt. Tjemig, dit moet je zeker niet doen onder het motto “even gezellig een museumpje pakken”. Na een aantal minuten komt ook mijn moeder naar buiten. Ze neemt plaats naast me op het bankje. Ze ziet eruit zoals ik me voel. Enigszins depressief. Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan en zegt “jeetje, wat was dat heftig. Ik moet er een beetje van huilen…” En terwijl ik in mijn eigen ogen de tranen voel opwellen zeg ik “ Het zou niet goed zijn als dat niet zo was…..”
Maar wat de meeste indruk heeft achtergelaten is het holocaustmonument met daaronder het museum. Gelukkig hadden we dat voor het laatst bewaard, want ik had niet meer van Berlijn kunnen genieten daarna. Met een I-pod op mijn hoofd waaruit een mevrouw klinkt die ons van de verschillende tentoongestelde items van uitleg verschaft baan ik mij een weg door de verschrikkelijke beelden. Na ruim twee uur zijn we er door heen. Mijn hoofd tolt een beetje en diep onder de indruk neem ik plaats op een van de stenen banken bij de receptie. Ik voel me afgemat en bedrukt. Tjemig, dit moet je zeker niet doen onder het motto “even gezellig een museumpje pakken”. Na een aantal minuten komt ook mijn moeder naar buiten. Ze neemt plaats naast me op het bankje. Ze ziet eruit zoals ik me voel. Enigszins depressief. Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan en zegt “jeetje, wat was dat heftig. Ik moet er een beetje van huilen…” En terwijl ik in mijn eigen ogen de tranen voel opwellen zeg ik “ Het zou niet goed zijn als dat niet zo was…..”
Gezinsuitbreiding
Juni 2011
Maanden loop ik erover te piekeren. Wil ik dit echt wel? Hoe
doe ik het met de tijd? Ik heb nu al praktisch geen tijd voor mezelf. En dat kleine beetje dat wel overblijft wil
ik graag behouden. Wel honderd keer zeg ik resoluut nee. Remco is echter
volhardend. Elke dag komt er wel een reden voorbij waarom we het juist wel
zouden moeten doen. En langzaam maar
zeker begint mijn weerstand, mijn zorgvuldig opgebouwde muur af te brokkelen. Uiteindelijk ga ik toch overstag. “Maar dan wil ik wel een
meisje!” roep ik naar Remco. Hij kan het niet garanderen, maar gaat zijn best
doen zegt hij. En dan na een aantal weken is het zover. Ee n slaapplekje is gecreëerd, de juiste
voeding is in huis en het speelgoed ligt klaar. Zodra Remco voor de deur
parkeert begin ik een beetje zenuwachtig te worden. Zal ze het hier wel leuk
gaan vinden? Met kloppend hart doe ik de
deur open. Zachtjes legt Remco een
klein, warm bundeltje in mijn armen. Twee grote bruine ogen kijken me
vertwijfeld aan en ik kijk terug. Zodra ze haar snoetje in mijn nek begraaft
ben ik verkocht. Het is goed. Welkom
thuis, Effi. 
De discussie over het wel of niet uitbreiden van ons
gezinnetje hebben we vlak na de geboorte van Viggo nog gevoerd. We waren het op
dat moment eens dat we het er niet over eens waren. En daar bleef het voorlopig
even bij. Twee jaar lang hebben we er niet meer over gehad en vragen erover van
anderen lacherig weggewuifd. Maar nu Viggo bijna 2,5 is en het steeds
makkelijker begint te worden laait de discussie in volle hevigheid weer
op. Ik wil namelijk pertinent niet. Remco juist héél graag. Al ruim een half
jaar ben ik bezig de lijst met tegens te vullen en Remco de lijst met
voors. Ik leg hem geduldig uit dat ik
niet zit te wachten op weer gebroken nachten.
Senne ligt in coma zodra hij zijn kussen raakt en Viggo wordt alleen
wakker als zijn speentje weer eens tussen bed en de muur is
terechtgekomen. En dan nog de
voedingen. Wie gaat daar voor zorgen? En de zindelijkheid? Ik heb Viggo bijna
zover dat ie op de wc zijn plasjes doet.
En hoe zit het met de opvang? Ik
wilde juist meer gaan werken. Hoe gaan we het doen met de kosten. Twee kinderen
zijn al duur genoeg. Daar komt dit dan nog bij.
Nee, verzekerd Remco mij. Hij zal trouw elke nacht eruit gaan, zolang
het nodig is. En ook de voedingen en de zindelijkheidstraining neemt hi j voor
zijn rekening. En de kosten? “waar er
twee eten, kunnen er ook drie eten” is zijn antwoord.
Afscheid
Dus enigszins verdrietig dat de oude al weg is loop ik weer
naar boven. De verzamelde was prop ik de nieuwe wasmachine en ondertussen de
gebruiksaanwijzing lezend zet ik hem aan. Ik hoor niets….Wat een genotje!
Geen neerstortende vliegtuiggeluiden meer! Zelfs
op 1400 toeren is het geluid minimaal. Zodra ik de deur van de machine open doe
valt het me op. “ Remco, de was ruikt raar” roep ik. Nee hoor, zegt Remco , das
niet raar, dat is hoe fris ruikt. Oeps, ja dan was het ook echt tijd om
afscheid te nemen.
Fans
27-04-2011
Zolang als ik me kan heugen ben ik nooit echt fan van iets of
iemand geweest.
Tuurlijk, in mijn vroege tienerjaren speelde ik op school
scene’s uit “goede tijden, slechte tijden” na op het schoolplein (terwijl in
werkelijkheid wij die serie bijna nooit keken, omdat mijn ouders het te laat
vonden). En ik knipte de posters uit de Tina en de Break out! uit om die op
mijn kamer her en der te verspreiden over de muren en deur. Niet omdat ik verliefd
zou zijn op de persoon op de poster, maar meer omdat iedereen dat deed. Heb het
fan zijn nooit echt begrepen.
Ik keek vol verbijstering naar de beelden van een optreden van
“the King” en van de Beatles waarbij
hele hordes vrouwen gewoon plat gingen van opwinding. Huilende, schreeuwende en
vooral wanhopige vrouwmensen die een jongen, die toevallig toon kon houden en
een beetje met zijn heupen schudde, volledig aanbidden. Nooit begrepen.En ook in de loop van de jaren, wanneer popidolen kwamen en
gingen, snapte ik het niet.In de rij liggen met een kuipstoeltje en een halfvergane
slaapzak voor kaartjes? Nooit gedaan.Naar een hotel rijden en stiekem proberen binnen te sluipen,
omdat je idool daar misschien overnacht? Geen behoefte aan gehad. Vooraan bij
een concert gestaan en compleet je stembanden aan gort schreeuwen en denken dat
wanneer je idool eventjes jouw kant op kijkt, hij of zij je meteen een aanzoek
wil doen? Neuh… Wel eens op de tweede ring (staanplaatsen) bij een concert van
Sting gestaan!
Bij een kort optreden van Senne op zijn school is het die dag
koud en regent het pijpenstelen.
En laat nou net dat optreden buiten plaatsvinden. Terwijl ik met
de fiets aan kom rijden zie ik dat ik toch iets eerder van het werk had moeten
weggaan. Met mijn paraplu in de aanslag en de kraag van mijn jas omhoog tegen
de koude wind probeer ik mij een weg te vinden in de meute.Met een paar elleboogjes hier en daar en flink wat niet-gemeende
sorry’s baan ik me enigszins naar voren, om vooral een glimp van mijn zoon te
kunnen opvangen. In de drukte zoek ik naar een hummeltje in een grijze jas,
maar ik kan hem niet vinden. De paraplu’s van andere moeders en vaders steken
mij nog net geen oog uit en tussen het ontduiken door probeer ik Senne met mijn
onderbewustzijn mijn kant op te laten kijken.
Jammer genoeg zit ik niet op het niveau van “Char” en moet ik maar overgaan
tot het ouderwets ongegeneerd (en een beetje ordinair) schreeuwen. De paraplu is inmiddels overleden door een paar rukwinden en
daardoor heb ik de handen vrij. Ik zwaai zo hoog als ik kan over de hoofden van
andere verkleumde ouders, opa’s en oma’s heen, ondertussen zijn naam
roepend……..”Shit!” denk ik opeens. Ben ik dan toch een fan???
Moedergevoel
25-03-2011
Soms is het moedergevoel bij mij ver te zoeken. Bijvoorbeeld wanneer ik voor de tiende keer
aan Senne vraag of hij zijn schoenen aan wil trekken. En dat terwijl hij met
z,n neus tegen de tv gedrukt staat en het al vijf voor half negen is. Luisteren
ho maar! Of Viggo, die de hele dag alleen maar aan het jengelen is. Broodje
door de helft in plaats van zes stukjes gesneden? Huilen. Kan niet bij een
speeltje? Huilen. Een blauwe beker in plaats van een rode? Huilen. Armpje
tussen de deur? Huilen…eh o ja, je zou haast vergeten tijdens zo,n dag dat er
ook ‘echte’ huilmomenten zijn. Het lijkt
ook wel op zo,n jengeldag dat kinderen dan extra onhandig zijn. Ik geloof dat
Viggo wel tien keer z,n hoofdje heeft gestoten. Moet wel erbij vermelden dat
drie keer daarvan mijn schuld was, ahum.
Ik wilde hem in zijn autostoeltje zetten, maar meneertje bliefte dat
niet zo. Dus hij ging gestrekt de auto in, boem, met z,n kop tegen het plafond
van de auto. Huilen dus en kus erop. Ik wilde hem daarna recht in de stoel
zetten. Pats, weer z,n hoofd, maar nu tegen de zijkant van de autodeur aan. Weer
huilen natuurlijk en weer een kus erop. Om hem bij het terugzetten weer met z,n
hoofdje tegen het plafond te stoten. Toen voelde ik me wel even een slechte
moeder ja. Zouden ze daarom die rare
stenen op de markt kinderkopjes noemen? Omdat ze zo bultig zijn?
Maar op een jengeldag heb ik tevens het geduld van een strijker.
Niet een kort lontje, maar gewoon helemaal geen lontje. Ik kan het dan soms ook
niet laten om gewoon even op de wc te gaan zitten. Vingers in de oren en de
deur op slot, terwijl in de kamer twee van die krijsende snotapen zitten. Met
mijn ogen dicht probeer ik tot tien te tellen. Ik ga zelfs met plezier sporten
tegenwoordig, alleen al maar om even weg te zijn van die uitvreters. O, en wat
zou ik ze dan graag met hun kleverige handjes en snotterige mondjes aan de
straat willen zetten. Een bordje “
gratis mee te nemen” om hun nekjes. Maar ja, dat doe je dan ook maar niet.
Afgezien van de rare blikken van je overburen, schijnt ook Bureau jeugdzorg
hier niet zo dol op te zijn. Neemt niet weg dat ik soms terug verlang naar de
dagen dat ik geen kinderen had. Trouwens, dat is niet waar. Maar ik verlang wel
terug naar de dagen dat Senne nog enig kind was. En bijna 4 jaar oud. Wat een
heerlijkheid was dat. Op zaterdagochtend strompelde ik, of Remco (lag eraan
wiens beurt het was) naar beneden. Met de ogen nog half dicht smeerde ik een
broodje en zette een glas melk klaar. DVD’tje in de dvd-speler en Senne op de
bank. Dan strompelde ik weer terug naar
mijn bed en lag ik anderhalf uur lang weer lekker in coma! HEERLIJK! Tja, dat duurt nog wel effe en gezien de
rivaliteit tussen de twee broers komt die tijd nooit meer terug. Ik ben bang
dat ik de broodjes uit de dvd-speler kan gaan pulken en ik de melk ‘gedweild’ terug vindt over het
parket. Nee, Senne en Viggo kunnen leuk spelen, maar niet samen.
Terwijl ik dan met mijn vingers in de oren op de wc zit wordt
het opeens verdacht stil.Geen gekrijs, geen ge”mama!” en vooral geen rondvliegend speelgoed.
Voorzichtig koekeloer ik om de hoek. En wat zien ik? Niets..verdikkeme! Zijn ze
hem weer gepeert! Gauw controleer ik of mijn rits dicht zit en schik ik mijn
haar. (Je weet maar nooit welke moeders er nu weer op het bankje zitten en ik
heb geen zin om als de slons van de varentuin te boek te staan.) Op een
gespeeld rustige manier , maar wel met mijn hart in mijn keel, spurt ik naar
het pleintje. Viggo is namelijk nog veel te jong om alleen te spelen op het
pleintje en vooral ook omdat meneertje de “brommes” zo leuk vind. En er dan ook
met verstand op nul achteraan gaat. Daar aangekomen zitten ze met z,n tweetjes
wurmen te zoeken in de modder, godzijdank. En dan, als uit het niets komt Remco
aanfietsen. Met welgeteld 1 handgebaar draag ik de kids over en spurt ik naar
huis. Wat ga je doen? Vraagt Remco verbaasd. Ehhhh, roep ik, ik moet heel nodig naar de wc!
School
14-02-2012
Senne gaat nu zo,n anderhalf jaar naar school en ik vind dat ik
ondertussen al best wel goed meedraai in dat hele gebeuren. Vond ik het in het
begin erg wennen, vooral doordat ik middelbare schoolflashbacks kreeg van het
gekliek van sommige moeders. Nu rol ik een keer mijn schouders los en ga
stoïcijns bij een groepje staan. Moet je eens doen en dan die gezichten zien!
De eerste keer een tienminutengesprek vond ik een hele ervaring.
Een compleet jaar wordt in een gesprek van tien minuten gepropt. Die juffen
moeten daardoor zo snel praten dat ze er een tongverlamming aan over houden! En
ik? Ik heb de helft niet eens begrepen. Een Cito-toets? Voor 4-jarigen? Ik
begin keihard te lachen, totdat ik de samengeknepen lippen van een streng
kijkende juf in de gaten krijg. Oh, het is geen grapje…………Ik viel zowat uit
mijn stoel toen ik het hoorde. Echt waar, zelfs kleuters krijgen citotoetsen. Het is dan wel in
de trant van ‘kleur alle strandspullen geel (tussendoor zie je een verdwaalde
sjaal of muts)” , maar toch. Een cito-toets!
Zo rond diezelfde periode, halverwege het jaar, kwam Senne vaak
thuis met een sip gezichtje.
Frustraties alom wanneer ik hem enthousiast vroeg om zijn naam
op een kaartje voor het jarige buurjongetje te zetten. Wat blijkt, meneertje
heeft moeite om zijn naam te schrijven. Maar op school MOET hij van de juf zijn
eigen naam op zijn tekeningen zetten. En wat gebeurt er dan? Omdat het niet
goed lukt en de juf maar blijft aandringen wordt hij boos en moet hij vanwege
die uiting van frustratie in de ochtendpauze binnen blijven zitten, terwijl
zijn vriendjes vrolijk buiten de boel op stelten zetten. Ja, daar zou ik ook
obstinaat van worden. Wacht even, daar wordt ik ook obstinaat van! In plaats
van hem een stukje ruimte te geven en de natuur zijn gang te laten gaan, wordt
er tijdens een tweede tien minutengesprek op zeer indringende toon aangeraden
om Senne fysiotherapie te laten ondergaan. Want een kind dat op deze leeftijd
zijn naam niet kan schrijven, nou, das toch wel heel ernstig. Ik weet niet
beter dan dat ik tot groep drie niets anders deed dan in de poppenhoek spelen,
knutselen en verkleden. Lettervaardigheid? Cijfervaardigheid? Voorbereidend
lezen? De enige letters die voor mij van belang waren, waren die van chocolade
tijdens de sintviering. Maar goed, om
terug te komen op dat tienminutengesprek. Ondertussen blies de stoom zowat uit
mijn oren! Ik zag Remco al heel ongemakkelijk op zijn veel te kleine stoeltje
heen en weer schuiven, omdat hij op de hoogte is van mijn temperament en
allesoverheersende moedergevoel. Toch wist ik, wel met enige moeite,
vriendelijk te glimlachen en door mijn opeengeklemde kaken te vragen wat de
noodzaak was van deze aanbeveling.
Immers, ik had zelf ondervonden dat wanneer je een kind niet
pusht maar op spelenderwijs dingen aanlevert en hem prijst voor de moeite, het
op een gegeven moment ook zelf wil. En daar zit hem de crux. Een kind moet
plezier hebben in wat hij doet. Dan gaat het zowat vanzelf. Met enige moeite heb ik ze kunnen overtuigen
dat ik het zelf nogal aan de vroege kant vond om al met fysio te beginnen en
ben ik thuis flink gaan afreageren op Remco. (sorry schat!) Na de zomervakantie, zo,n maand het nieuwe schooljaar in wordt
ik in de hal van de school zowat besprongen door de juf. Of ik al heb nagedacht
over fysiotherapie. Eh nee, dat was toch een gesloten hoofdstuk? Niet dus. In 1 ademteug verteld ze allerlei
horrorverhalen over kinderen die niet kunnen meekomen in groep drie en Senne’s
verkeerde schrijfhouding. Ondertussen schuift ze me een visitekaartje toe van
een fysiotherapeut vlakbij de school. Alle kinderen van deze school worden naar
hen toe verwezen. Ja tuurlijk! Das een mooi 1-2tje!
Zo eigenwijs als ik ben neem ik een ander. (dit tot grote verbazing
en enigszins ergernis van de juf, gna gna) Deze lieve juf Hennie bekijkt Senne
een tweetal sessies en besluit dat er met dit kind helemaal niets aan de hand
is. Ja, hij is in zijn grove motoriek nogal wat onhandig, maar met het
schrijven is niets mis. Komt vanzelf in de loop van dit jaar wel. Ik kan haar
wel zoenen!. Met een gevoel van ‘zie je nou wel’ loop ik de klas binnen. Om
meteen met beide benen op de grond gezet te worden door de woorden
‘twijfelgeval’ en ‘ te speels’. Zucht……
Kerst
10-12-2011
It’s the most wonderfull time of the year! Althans, dat zeggen
alle liedjes op de radio en alle winkels die je deze maand in loopt. Die man
met met de baard en zijn paard zijn amper het land uit en je wordt meteen
doodgegooid met kerstballen. Nou was ik ook al geruime tijd klaar met die
kerel, want wanneer je de eerste pepernoten in augustus al voor de kiezen
krijgt, dan ben je in december pepernotenmoe!
Je kunt merken, ik wordt er een beetje cynisch van.
Dat is echter niet altijd zo geweest. Ik kan mij nog goed
herinneren dat ik zo,n 15 jaar geleden de maanden november en december
fantastisch vond! Het gevoel van verwachting, de lichtjes, de gezelligheid, de
kerstboom in huis, het jaarlijkse gourmetten en een tweedaags vreetfestijn omringt
door famillie en vrienden. En als kers op de taart een week later een lichte
herhaling, maar dan met vuurwerk. Toppie! Weken voor kerst waren we bezig met
de voorbereiding. Ik kon niet wachten tot die boom er eindelijk kwam. En dan
het samen optuigen, onder begeleiding van de hemelse stem van Mariah Carey.
Shoppen in de stad met al die lichtjes en mooi opgemaakte etalages. Overal
kerstmuziek en vrolijke mensen. En dan nog de spanning van de te krijgen
kadootjes. Ergens in de loop van de tijd ben ik dat gevoel een beetje
kwijtgeraakt. Op automatische piloot schrijf ik in november de kerstkaarten, om
ze vervolgens vergeten te posten.
Een winkel in tijdens de kerstperiode? Een verschrikking! Na de
zoveelste volle winkelkar die ongegeneerd in mijn achterwerk geduwd wordt, door
mensen die denken dat de Hongerwinter op komst is gezien die afgelaaide kar,
kan ik het niet meer opbrengen om vriendelijk te blijven. Mensen, doet eens normaal! Het is kerst, niet het einde der
tijden. (dat komt pas in 2012 volgens de mayakalender, gna gna gna). Een
cadeautje kopen doe ik daarom het liefst via de digitale snelweg. En de
boodschappen? Die laat ik over aan een ander, sorry Remco. En dan is het kerst!
En gaan die twee dagen net zo snel voorbij als de rest van het jaar. Een soort
van anticlimax. Je verwacht een knalfuif, maar uiteindelijk komt de enige knal
van een doorgebrand gourmetstel, zijn de kinderen kotsmisselijk van de
kerstkransjes en sta ik met een veel te volle pens de vloer te dweilen. En waar
het eeuwig duurde voordat de klok eindelijk 12 uur sloeg op oudejaarsdag, is
het nu met een keer knipperen voorbij. Stinkend van het vet (omdat ik me altijd
weer laat overhalen om de hele dag in een ijskoude schuur appelflappen te
bakken) en met beslag in mijn haar zoen ik de buren een gelukkig
Nieuwjaar. Een heel nieuw jaar, want het
oude is alweer voorbij. Misschien is dat het wel. Naarmate je ouder wordt gaat
de tijd een stuk sneller. Helemaal wanneer je kinderen hebt. Zeker de eerste
twee jaar zijn tropenjaren waarbij je heel vaak je verstand op nul moet zetten
om de dag door te komen. De weken vliegen voorbij en ik heb vaak het gevoel dat
ik van weekend tot weekend leef. Met de naderende feestdagen overvalt mij dus
een gevoel van melancholie. Weer een jaar voorbij, weer een jaar op de
automatische piloot doorgebracht. Welke voornemens had ik ook al weer? En heb
ik deze kunnen waarmaken? Ik heb er niet eens over nagedacht, ik had geen tijd!
Dus dat is mijn goede voornemen voor 2011! Ik ga tijd maken om stil te staan
bij mijn goede voornemens. Nee, das het dus net niet. Ik moet tijd gaan maken
om stil te staan bij wat ik heb en wat ik doe. Hoe noemen ze dat ook alweer….o
ja, mindfulness.
Bewust dingen ervaren. Living in the moment zeg maar. En ik ga
proberen om dat gevoel dat ik 15 jaar geleden had weer terug te brengen. Al was
het alleen maar omdat ik mijn kinderen dat ook gun. Over mindfullness en goede
voornemens gesproken, ik ga nu heel bewust genieten van aangebrande aardappelen
omdat ik, tijdens het tikken van dit verhaal, ben vergeten dat ze op het vuur
stonden………..
Zielig
15-10-2010
Of wanneer ik een mooie documentaire heb gezien, of een prachtige film. Dan kruipt die vraag vanuit mijn binnenste ongemerkt omhoog. Totdat ik het merk en het te laat is om hem het zwijgen op te leggen. “is dit alles?” Het lijkt ook wel dat me dit vaker overkomt nu ik bij de ‘ club van dertig’ hoor. Ja mensen, het schijnt er echt te zijn, die club van dertig. Een geheime genootschap waarvan alleen dertigers vanaf weten. Niemand heeft het erover en erover spreken doen ze zelden. Maar wanneer je die dertig op je voorhoofd hebt staan slaan ze je ermee om de oren, WELKOM BIJ DE CLUB VAN DERTIG!
Soms heb je dat, van die dagen waarop je enorm veel medelijden
met je zelf hebt.
Ik heb dat meestal, heel erg voorspelbaar, net voor mijn
maandelijkse feestdagen. Of wanneer ik een mooie documentaire heb gezien, of een prachtige film. Dan kruipt die vraag vanuit mijn binnenste ongemerkt omhoog. Totdat ik het merk en het te laat is om hem het zwijgen op te leggen. “is dit alles?” Het lijkt ook wel dat me dit vaker overkomt nu ik bij de ‘ club van dertig’ hoor. Ja mensen, het schijnt er echt te zijn, die club van dertig. Een geheime genootschap waarvan alleen dertigers vanaf weten. Niemand heeft het erover en erover spreken doen ze zelden. Maar wanneer je die dertig op je voorhoofd hebt staan slaan ze je ermee om de oren, WELKOM BIJ DE CLUB VAN DERTIG!
Enniehoe, terug naar de vraag. Is dit alles? Ik ben dertig, vaak
gelukkig getrouwd, maar ook wel af en toe ongelukkig getrouwd. Vooral wanneer
ik voor de zoveelste keer vuile sokken onder het bed vandaan pluk, of laat
thuis kom en man- en zoonslief vragend en vooral hongerig naar me opkijken
vanaf de bank, voor de tv, grrrrrrrrrr.
Ik heb een koophuis, lage hypotheek, leuke inrichting (al zeg ik het
zelf) fijn bedje, twee bloedjes van kinderen, lieve ouders en schoonouders en
ook niet onbelangrijk, allemaal zo goed als gezond. Ik heb een leuke baan waarin ik veel vrijheid
en zelfstandigheid ervaar. Lieve, fijne collega’s en het werk is om de hoek. Dus mag ik eigenlijk niet klagen……………………maar daar zit hem nou
net de kneep.
Het gras is altijd groener bij de buren. Stiekem droom ik ervan
dat Jared Leto mij op Schiphol, op weg naar mijn nieuwe baan in New York bij de
Nederlandse ambassade, de koffers van de kar loopt. Al mijn kleren vliegen door
de lucht en belanden voor zijn voeten. Hij voelt zich daar zo naar van dat hij
me spontaan een stoel naast hem in de buissnessclass aanbied om bij te komen
van alle ellende. Onderweg, tijdens die zes uur durende vlucht ( ja, als ik
dagdroom check ik wel de feiten!) kletsen we over van alles en nog wat. Hij
verteld over zijn band en ik over mijn nieuwe start in een nieuwe stad. Eenmaal
aangekomen nemen we afscheid, ik ga er van uit voorgoed. Maar tot mijn
verbazing staat de volgende dag op mijn nieuwe kantoor op de dertigste
verdieping van een wolkenkrabber vlakbij Central Park, een giga bos rozen. Nee,
gerbera’s. Hij is wel zo excentriek..
Hij was blijkbaar zo van me gecharmeerd dat hij me nog eens wil
ontmoeten. Een backstagepasje voor zijn
concert die avond zit bij het kaartje. Tijdens het concert, achter de coulissen
wisselen we zwoele blikken naar elkaar uit. De spanning stijgt…..
Een hevig bezwete Jared neemt afscheid van het publiek en neemt
me bij de arm.
Weg uit die warme concerthal de koele avondlucht in. Zijn hotel
is vlakbij en de kamer waarin hij verblijft is enorm. Hij loopt de badkamer in
en ik trek mijn jas uit. Vanuit de badkamer hoor ik
opeens zijn warme stem, hij zegt………….MAMA! IK HEB GEPOEPT!
Verschrikt ontwaak ik uit mijn mooi dagdroom. Hè, gatver. Das nou net het mooie van dagdromen, dan kun
je dingen weglaten die op dat moment effe niet uitkomen. Zoals kinderen! Mopperend over het feit dat ik zo bruut
gewekt ben op het moment suprême loop ik naar het toilet. Daar zit een klein
ventje met z,n neus tegen z,n knieën gedrukt, te wachten tot ik zijn billen
afveeg. Zodra ik klaar ben springt hij op en geeft me een kus. “dank je wel,
lieve mama” zegt hij. En terwijl zijn
drol samen met mijn dagdroom door het toilet gespoeld wordt, spookt het door
mijn hoofd; Ja, dit is alles en ik ben er maar wat blij mee.
Zwemles
05-09-2010
Eindelijk is het dan zover.
Senne mag voor het eerst naar zwemles. Na ontelbare keren ‘over
….nachtjes slapen’ als antwoord op zijn vraag wanneer hij nou eindelijk mag
zwemmen, is het zover. Omdat Viggo op vrijdag ook thuis is gaan we met z,n drieën
op pad. Ik heb het helemaal uitgedokterd. Ik breng Senne naar binnen, heb dan
drie kwartier om even een boodschapje te doen met Viggo en ben op tijd weer
terug om Senne op te halen.
In de veronderstelling dat ik zo weer terug ben bij de auto neem
ik Viggo op de arm en laat de buggy voor wat ie is. Bij het zwembad aangekomen
meld ik me netjes aan via het pasje. Samen lopen we door de gang naar de
kleedkamers. 25 jaar geleden liep ik hier ook als klein meisje denk ik nog en
vraag me af waarom het me totaal niet bekend voorkomt? Het is dus inderdaad
bergafwaarts na je dertigste, slik! Senne is zenuwachtig en vergeet prompt hoe hij
zich moet aan- en uitkleden. Dat moet ik dan maar voor hem doen. Viggo vindt
het ook enorm spannend en gaat er spontaan vandoor. Met Senne’s zwembroek in de
ene hand en een hevig spartelende Viggo aan de andere loop ik terug naar de
kleedkamer. Met de vrije hand trek ik zo goed en zo kwaad als het kan Senne
zijn zwembroek aan. Ik kijk om me heen en zie dat ik als enige ouder het witte
kikkerplaatje op zijn broekje heb genaaid. Ben ik zo braaf of heb ik een email
gemist?
Samen lopen we naar de klapdeuren. Had hij net nog een grote
mond, zodra die klapdeuren open gaan en een grote gele meneer naar buiten komt
(de badmeester dus) duikt zoonlief achter mijn benen. Hij wil niet meer. Och
jee, had ik moeten zien aankomen, maar niet dus. Na veel vijven en zessen (en
de belofte van een uur Nintendo ds’en bij thuiskomst) gaat meneer overstag.
Ondertussen is Viggo alle kleedkamers al afgeweest en struint nu rond in het badmeesterkwartier.Op het moment dat ik hem eindelijk in de kladden heb en
oververhit de hal wil verlaten vraagt de gele meneer waar ik naartoe ga? “Ehhhh,
naar de kantine?” Zeg ik met een benepen stemmetje. Niet? Nee dus! Ik krijg
twee plastic blauwe hoesjes voor over mijn schoenen en wordt mee naar binnen
getrokken. Pfffff, was het in de kleedkamers al benauwd, in het zwembad zelf
beneemt het me de adem. Ik krijg wat instructies, maar met een spartelend kind
in een veel te warme winterjas ontgaat me de helft. Ik mag naar de zijkant van
het peuterbad lopen en daar op een van de bankjes plaatsnemen. Zodra ik ga
zitten krijg ik spijt. Ik zit op een groen bankje boven de verwarming. En die
loeit gigantisch. Het zweet parelt me over het voorhoofd. Terwijl ik probeer te
voorkomen dat Viggo zich met veel enthousiasme in het water werpt, loopt de
badmeester naar me toe. Quasi vermanend zegt ie(en nee dat is niet grappig
badmeester!) “Toch eigenwijs zijn he!’. Hij gebaard naar het bankje. ‘ik zei
toch niet de groene, want die staat boven de verwarming’ . Ja, lekker! Alsof ik
bewust kies voor het akelige gevoel van druppelend zweet in mijn bilnaad.
Met een kop als een tomaat en klotsoksels zwaai ik naar een
enthousiaste Senne.
Na een kwartier is mijn geduld en mijn deo op. Ik kan nog net
Viggo bij zijn kladden pakken voordat hij het zwembad in duikt. (nog iets dat
ik niet snap, want thuis rent hij weg zodra het bad aangaat!) Door de
klapdeuren heen waait een frisse wind me tegemoet. He gatver, zo fris is die
wind dus niet. Het meurt naar zweetsokken en klotsoksels. Oh, wacht even…..dat
ben ik.Ik loop gelijk door naar buiten om de mix van chloor, stinksokken
en natte hond kwijt te raken.
Het is nu te laat om nog een boodschap te gaan doen. Viggo is
moe en veel te warm en daardoor strontvervelend. Het resterende half uur duurt
daarom een eeuwigheid. Vijf minuten voor eindtijd sta ik weer bij de
klapdeuren. Een druipnat jongentje rent me tegemoet en vertelt enthousiast over
het zwemmen. Eenmaal aangekleed en nog
net een megagrote snoepautomaat weten te ontwijken zitten we eindelijk in de
auto terug naar huis. Thuis plof ik op de bank en sms ik meteen Remco. “volgende
week ben jij aan de beurt! “
Feestjes
25-08-2010
En wat een feest voor Senne. Hij heeft genoten van die dag. Helemaal enthousiast zitten we samen
om tien uur s’avonds op zijn kamer nog zijn gekregen lego en duplo in elkaar te zetten. Zo kan hij morgen meteen ermee spelen. (en hopelijk laat hij ons dan nog even liggen) Tot ik een klein vermoeid stemmetje hoor die zegt “mama, morgen mag je er ook wel mee spelen hoor, maar nu wil ik graag slapen.”
Elke verjaardag neem ik het me weer voor en elke verjaardag komt
er niets van terecht.
Een verjaardag moet leuk zijn, ontspannend en vooral een
feestje! Dat is het meestal ook voor het jarige jopje en de gasten, maar niet
zo voor de gastvrouw des huizes. Ik loop me vaak een ongeluk tussen de gasten
en de keuken. Van wie wil wat te drinken, wie wil er taart, wat voor taart, hoe
groot, vorkje erbij? Tot het maken en laten rondgaan van de hapjes e.d. Aan het
einde van de dag neem ik vermoeid afscheid van iedereen zonder dat ik ze ook
maar 1 moment gesproken heb. (afgezien van de taartdialoog dan….) En aan het einde van die dag neem ik me voor
om het de volgende keer totaal anders te doen. Dan gooi ik de hele pleuriszooi
op een grote tafel en mogen ze zelf gaan uitmaken welke taart het mag zijn.
Chips? Op de tafel. Hapjes? Op de tafel! Drinken? Op de tafel!!!! Gewoon
zelfbediening. En dan zit ik met mijn taartje en drankje lekker op een stoel in
de tuin, heerlijk te ontspannen. Maar ja, in mijn achterhoofd weet ik ook wel
dat dat Utopia is.
Waarschijnlijk is het die dag flink aan het plenzen en zitten we
noodgedwongen binnen. Ik zie al die vieze voetjes al op de vloer staan. De kids
die helemaal hyper van de kleurstoffen en de suiker van binnen naar buiten en
van hot naar her rennen. Taart tegen de muur. Mijn nichtje van 2,5 die ziet dat
we haar mooie tekening op de muur net hebben overgeschilderd en ter plekke
besluit dat ze een nog mooiere kan maken. Maar als een wonder blijft het mooi
die dag. Afgezien van een paar buitjes tussendoor, wat toch niets uitmaakt
omdat we twee partytenten opgezet hebben, is het warm en zonnig. De kinderen
vermaken zich met het pas gekregen speelgoed of op het pleintje. De stiften en
potloden zijn goed opgeborgen en buiten bereik van kleine handjes. Zoals ik het
mezelf had voorgenomen stond alles op de grote tafel en ook dit ging wonderwel
goed. De taartdialoog is er echter in gebleven, heb een beetje moeite om dat
uit handen te geven, maar voor de rest van de dag kon ik lekker op mijn
stoeltje in de tuin zitten. Heerlijk!!!!
En wat een feest voor Senne. Hij heeft genoten van die dag. Helemaal enthousiast zitten we samen
om tien uur s’avonds op zijn kamer nog zijn gekregen lego en duplo in elkaar te zetten. Zo kan hij morgen meteen ermee spelen. (en hopelijk laat hij ons dan nog even liggen) Tot ik een klein vermoeid stemmetje hoor die zegt “mama, morgen mag je er ook wel mee spelen hoor, maar nu wil ik graag slapen.”
Mikado
20-06-2010
Toen Senne net geboren was en ik naar dat bundeltje met zwart
haar keek dacht ik meteen; “ja, deze is van mij!” Toch was Senne in verhouding met zijn pa en
moe erg donker qua huidskleur en had een bos ravenzwart haar. Het koste mij
veel moeite om de verpleging te overtuigen dat het waarschijnlijk geen
geelzucht was, maar het resultaat van de familiegenen, totdat mijn moeder en oma binnenliepen. Toen
viel het kwartje bij ze. Ondanks zijn kleurtje leek meneertje echt sprekend op
mij als baby. Die mooi grote donkerblauwe
kijkers werden als snel bruin, zijn haar werd lichter, maar het kleurtje bleef.
Dus toen de tweede op komst was verheugde ik me weer op zo,n pinda. Groot was mijn verbazing dan ook toen Viggo
bij me op de borst werd gelegd. Ik moest ik toch wel even twee keer kijken. In
tegenstelling tot zijn grote broer, die helemaal puntgaaf en ‘strak’
tevoorschijn kwam, lag er nu een verfrommeld hoopje mens in mijn armen. “ een
oude ziel!”zei mijn moeder snel. Nou ja, dat klinkt in ieder geval beter dan
‘wat is ie lief!!!!’ ( en iedereen weet wat dat betekent!) Met zijn lichte
haartjes, bleke huid en al die rimpels leek hij in niets op zijn broer. Maar
ook niet op zijn ouders. Dat werd naarmate de tijd verstreek ook steeds
duidelijker. Met zijn vlasblonde haren en felblauwe ogen vroeg ik me regelmatig
af of ze in het ziekenhuis misschien een foutje hadden gemaakt. Logischerwijs
kan dat natuurlijk niet, want Viggo is na de geboorte niet meer uit mijn armen
geweest, maar toch. Nadat ik alle babyfoto’s van mijzelf en van Remco had
doorgespit en eigenlijk de hoop een beetje had opgegeven stuitte ik op een
babyfoto van Remco van een paar maanden oud. En warempel, hij leek er zowaar
een beetje op. Niet dat je zegt van, “wow twee druppels water!” Maar meer dat
je denkt, “tja, als het zo bekijkt” (en dan de foto een beetje scheef houden.)
Nu Viggo wat ouder is weet ik waar hij zijn ‘looks’ vandaan
haalt. Viggo is namelijk het evenbeeld van mijn schoonvader. Net zoals Senne
zijn donkere uiterlijk van zijn Oma (moeders kant) heeft, heeft Viggo dat van
zijn Opa (vaders kant). Dat dit nog wel
eens tot verwarring leid bij sommigen is tot op zekere hoogte wel komisch. De
keren dat mensen na de vraag of het broertjes zijn nog even bedachtzaam van
Senne naar Viggo , van Viggo naar Remco en van Viggo naar mij kijken is niet
meer te tellen. Je hoort gewoon de radertjes kraken. En ik weet echt wel wat ze
denken hoor! En nee, wij hebben geen melkboer in de straat. Of glazenwasser, of
tuinman.
Maar denken is iets anders dan zeggen. Laatst was ik op een
verjaardag van mijn nichtje en raakte ik aan de praat met een buurvrouw uit de
straat. Na enkele minuten mijn kinderen te hebben geobserveerd vraagt ze of
alle twee de kinderen van mij zijn. Met nauwelijks verhulde trots zeg ik ja. Geheimzinnig
buigt ze zich voorover en zegt op samenzweerderige toon; twee verschillende
vaders zeker “ en ze geeft er nog net geen knipoog bij. In mijn verbijstering
kan ik alleen maar heel hard lachen. Gauw leg ik uit dat er maar 1 vader in het
spel is geweest en dat de jongste heel erg op mijn schoonvader lijkt. En
terwijl ik dat zeg klinkt het meer en meer als een verontschuldiging of een
smoesje. En dan slaat toch de verontwaardiging toe. Niet die avond op het
feestje, maar de volgende ochtend aan het ontbijt. Al die keren dat het niet
hardop uitgesproken wordt, maar wel wordt gedacht, daar heb ik tot nu toe nog
geen moeite mee gehad. Ik vond het wel grappig. Maar nu het zo de ether in
geslingerd wordt besef ik dat het me wel degelijk wat doet.
Ik vind het heerlijk dat ik twee totaal verschillende kinderen
heb, zowel qua uiterlijk als innerlijk. De één is een pinda, een dromer, een
danser en een verschrikkelijke knuffel. De andere een blanda, durfal,
onderzoeker en vooral een levensgenieter. (lees: lekker eten!) Senne is een
mama’s kindje, Viggo wil alleen papa. Ik vind het vooral bijzonder dat moeder
natuur op die manier laat zien dat zij de baas is. Je kunt wel een bepaald
plaatje in je hoofd hebben, maar uiteindelijk is het toch een kwestie van het
husselen van genen. Een soort van
mikado, maar dan met DNA. En de stokjes zijn bij alle twee op precies de juiste
plaats gevallen! En de volgende keer dat het mij gevraagd wordt? Dan staat het
doosje mikado met uitleg al klaar!
Vakantie
06-05-2010
Om de chaos die daardoor in mijn hoofd ontstaat een beetje de baas te blijven maak ik graag lijstjes, dus ben ik al een tijdje bezig met ‘de Vakantielijst’ . Ja, voor diegenen die het nog niet wisten, ik ben een lijstjespersoon. Was ik tot de geboorte van mijn kinderen niet hoor, maar blijkbaar is bij de bevalling niet alleen de placenta weggehaald, maar ook een stukje van mijn geheugen en het gedeelte waar mijn overzicht zat. Enniehoe, terug naar dat lijstje. De zonnebril, zonnebrandcrème en zonnehoed staan er al op. Ook aan de zwemluiers wordt gedacht. En natuurlijk de zwembroeken en bikini. (ieks! De bikini! Nog weer iets waar ik s’nachts van wakker lig!) En zo ben ik een tijdje bezig om tot de conclusie te komen dat die kinderen van mij toch een hoop rotzooi nodig hebben! Jeminee, gewoon een koffer vol! Ik kan met Remco 1 koffer delen. Een paar korte broeken en genoeg onderbroeken, wat T-shirts en voor nood een tube handwaszeep.
We gaan op vakantie! We gaan op vakantie…….. Shit, we gaan op vakantie, slik….
Opeens slaat het toe. De vakantiepaniek. Wij zijn nog nooit, nee, nog nooit MET kinderen op vakantie geweest. Ook niet eens geoefend met de eerste! En nu hebben we een vakantie geboekt in een land vier uurtjes vliegen vanaf Amsterdam voor twee volwassenen, 1 kind en een baby. “Hoe ga ik dit in godsnaam doen!?!” spookt het door mijn hoofd. We hebben al een duurdere vlucht geboekt, omdat ik niet het risico wilde lopen om op de terugweg, midden in de nacht met twee krijsende kinderen op Dusseldorff gedumpt te worden. Toch spoken er allerlei rampscenario’s door mijn hoofd. Viggo die vier uur lang krijst omdat hij last van zijn oortjes heeft, Senne die van de spanning buikloop krijgt en daardoor om het kwartier naar het toilet moet (lees: spetterpoep van de achterwand vegen in een hokje van 1 bij 1), babyvoeding die niet door de douane mag, omdat het wel eens een bom zou kunnen zijn en dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen vliegangst, slik.
Opeens slaat het toe. De vakantiepaniek. Wij zijn nog nooit, nee, nog nooit MET kinderen op vakantie geweest. Ook niet eens geoefend met de eerste! En nu hebben we een vakantie geboekt in een land vier uurtjes vliegen vanaf Amsterdam voor twee volwassenen, 1 kind en een baby. “Hoe ga ik dit in godsnaam doen!?!” spookt het door mijn hoofd. We hebben al een duurdere vlucht geboekt, omdat ik niet het risico wilde lopen om op de terugweg, midden in de nacht met twee krijsende kinderen op Dusseldorff gedumpt te worden. Toch spoken er allerlei rampscenario’s door mijn hoofd. Viggo die vier uur lang krijst omdat hij last van zijn oortjes heeft, Senne die van de spanning buikloop krijgt en daardoor om het kwartier naar het toilet moet (lees: spetterpoep van de achterwand vegen in een hokje van 1 bij 1), babyvoeding die niet door de douane mag, omdat het wel eens een bom zou kunnen zijn en dan heb ik het nog niet eens over mijn eigen vliegangst, slik.
Om de chaos die daardoor in mijn hoofd ontstaat een beetje de baas te blijven maak ik graag lijstjes, dus ben ik al een tijdje bezig met ‘de Vakantielijst’ . Ja, voor diegenen die het nog niet wisten, ik ben een lijstjespersoon. Was ik tot de geboorte van mijn kinderen niet hoor, maar blijkbaar is bij de bevalling niet alleen de placenta weggehaald, maar ook een stukje van mijn geheugen en het gedeelte waar mijn overzicht zat. Enniehoe, terug naar dat lijstje. De zonnebril, zonnebrandcrème en zonnehoed staan er al op. Ook aan de zwemluiers wordt gedacht. En natuurlijk de zwembroeken en bikini. (ieks! De bikini! Nog weer iets waar ik s’nachts van wakker lig!) En zo ben ik een tijdje bezig om tot de conclusie te komen dat die kinderen van mij toch een hoop rotzooi nodig hebben! Jeminee, gewoon een koffer vol! Ik kan met Remco 1 koffer delen. Een paar korte broeken en genoeg onderbroeken, wat T-shirts en voor nood een tube handwaszeep.
Maar Viggo heeft extra verschoning nodig in geval dat de stront
weer eens onder zijn oksels geplakt zit. En Senne, tja, die is nog steeds niet
helemaal 100 % zindelijk. Vaak nog heeft
hij een natte broek, omdat hij onderweg naar het toilet een lieveheersbeestje
tegen komt of zo. Dus ook voor hem extra kleding en onderbroekjes. Dan nog de
melk en pap voor Viggo en de potjes Olvarit niet te vergeten. De kamer van
Viggo dient tijdelijk als opslagruimte voor de al vooraf ingekochte
vakantiebenodigdheden. Het is een wonder
dat ik zijn bedje nog kan vinden tussen al die troep!De ID-kaarten zijn aangevraagd en opgehaald (Waar Senne
natuurlijk weer op staat als een boer met kiespijn en daar moet je dan vijf
jaar mee doen!), de tickets zijn binnen en gelukkig blijkt dat de buisjes van
Viggo er nog steeds in zitten. De KNO- arts verzekerde me dat het vliegen dan
een stuk prettiger verloopt.
Dus met een redelijk goed gevoel, gewapend met mijn lijstje
(check!) en met het vooruitzicht dat ik
me altijd nog tegoed kan doen aan seebuyfly-alcohol gaan we over een week op
pad. En er zitten niet alleen maar nadelen aan vliegen met kleine kinderen. Als
het goed is heb ik zoveel aan mijn hoofd tijdens de reis dat ik er niet meer
aan denk dat ik eigenlijk vreselijk bang ben om te vliegen……
(Lente)kriebels
21-03-2010
Dat brengt mij op een andere issue. Wanneer ik met andere moeders praat over bevallingen en mij wordt gevraagd hoe ik bevallen ben, dan krijg ik nogal eens te horen ‘oh, een keizersnee…..’ gevolgd door een ongemakkelijke stilte. En dan kan ik daar best een beetje kribbig van worden. Hoezo ‘oh, een keizersnee’?! Ja, ik heb een keizersnee gehad, maar daar zijn gewoon 14 uur weeën, drie uur persweeën en een vacuümpomp aan vooraf gegaan! Dus wanneer je het zo bekijkt ben ik bij 1 zwangerschap twee keer bevallen! (althans zo voelde het toenertijd…..mmm, merk je dat het nog hoog zit?) Ik heb de geneugten van de weeën en het persen mogen meemaken en ook nog de geweldige bijkomstigheden van een zware buikoperatie. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ondanks dat het geen fantastische bevalling is geweest het toch achteraf gezien best meeviel. Ik heb goddank weinig napijn gehad en zat na twee weken al weer op de fiets! En het is waar wat ze zeggen, wanneer je je kindje in de armen houdt is de pijn al weer op z,n retour. Vergeten doe je niet, maar het is het meer dan waard. En ja, ook Viggo is na 6 uur weeën en 2 uur persen (wat was ik blij dat de vacuümpomp in het gevreesde laatje mocht blijven liggen!) met een keizesnee geboren. Op dat moment kon het me echt niet schelen. Al hadden ze hem via mijn oren eruit getrokken, dat kind moest eruit! En ook deze keer herstelde ik vrij snel. Het fietsen liet ik wel even uit mijn hoofd, op advies van mijn gynaecoloog, ( ik zie nog steeds haar onthutste gezicht voor me), maar voor de rest mocht ik echt niet klagen. En van wat ik heb begrepen is dat een keizersnee voor mama’s echt veel risico met zich mee brengt en dat het hier om een zware buikoperatie gaat die niet onderschat moet worden. En een kindje uit zijn wiegje halen voor de borstvoeding terwijl de wond nog nat is, is absoluut GEEN pretje! Dus petje af voor alle moeders, hoe dan ook bevallen. Alleen al daarom zouden wij het sterke geslacht moeten zijn.
Maar goed, om terug te komen op de kriebels. Ik ben bezig om de kleertjes van Viggo op te ruimen en en passant komt daar het pakje voorbij die hij net na zijn geboorte droeg. Ohhhhhh, wat was ie klein en wat rook hij lekker (nog steeds doet handalcohol mij aan baby’s denken) en wat is het toch een bijzondere tijd. En dan voel ik mijn eierstokken tegen mijn buikwand rammelen. “ach toe, nog eentje dan” schijnen ze te roepen. Maar ja, kindjes maken doe je niet alleen en kleine kindjes worden ook weer groot. Dus zolang Remco nog steeds roept, genoeg is genoeg, maan ik mijn eierstokken tot de orde en ga ik lekker genieten van het kleinste grote goed wat mij met een grote glimlach aan zit te kijken.
Kriebels, ik krijg kriebels.
In een week tijd zijn er drie kindjes om mij heen geboren. Twee meisjes
en een jongen. Terwijl ik het
geboortekaartje van een van hen lees, zwaait de overbuurvrouw naar me en
probeert met haar hoogzwangere buik en kind op de arm de deur open te krijgen. Remco
die van boven roept wat we met de wieg gaan doen (Dus Lisette, schiet nou eens
op met die tweede!) en de WIJ jonge ouders-magazine die voor de laatste keer
door de brievenbus geduwd wordt. Nu met waarschuwing en acceptgiro, want Viggo is
al weer 1 en dus houd het gratis verstrekken van dit leuke blaadje op. Voor een
x bedrag kun je een abonnement nemen. En hoewel ik het een hartstikke leuk blad
vind, om er nou een abonnement op te nemen gaat mij ook te ver. De artikelen
gaat toch altijd over hetzelfde. En daarbij, het is juist de charme dat je het
krijgt wanneer je zwanger bent en een tijdje na de geboorte van je kindje. Een
beetje vergelijken, handige tips over borstontsteking en rode billen,
horrorverhalen of juist hele prachtige verhalen over bevallingen. Het is altijd
fijn om te lezen dat het altijd nog erger kan! Het helpt mij om mijn eigen
bevalling weer een beetje in perspectief te zien.
Dat brengt mij op een andere issue. Wanneer ik met andere moeders praat over bevallingen en mij wordt gevraagd hoe ik bevallen ben, dan krijg ik nogal eens te horen ‘oh, een keizersnee…..’ gevolgd door een ongemakkelijke stilte. En dan kan ik daar best een beetje kribbig van worden. Hoezo ‘oh, een keizersnee’?! Ja, ik heb een keizersnee gehad, maar daar zijn gewoon 14 uur weeën, drie uur persweeën en een vacuümpomp aan vooraf gegaan! Dus wanneer je het zo bekijkt ben ik bij 1 zwangerschap twee keer bevallen! (althans zo voelde het toenertijd…..mmm, merk je dat het nog hoog zit?) Ik heb de geneugten van de weeën en het persen mogen meemaken en ook nog de geweldige bijkomstigheden van een zware buikoperatie. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ondanks dat het geen fantastische bevalling is geweest het toch achteraf gezien best meeviel. Ik heb goddank weinig napijn gehad en zat na twee weken al weer op de fiets! En het is waar wat ze zeggen, wanneer je je kindje in de armen houdt is de pijn al weer op z,n retour. Vergeten doe je niet, maar het is het meer dan waard. En ja, ook Viggo is na 6 uur weeën en 2 uur persen (wat was ik blij dat de vacuümpomp in het gevreesde laatje mocht blijven liggen!) met een keizesnee geboren. Op dat moment kon het me echt niet schelen. Al hadden ze hem via mijn oren eruit getrokken, dat kind moest eruit! En ook deze keer herstelde ik vrij snel. Het fietsen liet ik wel even uit mijn hoofd, op advies van mijn gynaecoloog, ( ik zie nog steeds haar onthutste gezicht voor me), maar voor de rest mocht ik echt niet klagen. En van wat ik heb begrepen is dat een keizersnee voor mama’s echt veel risico met zich mee brengt en dat het hier om een zware buikoperatie gaat die niet onderschat moet worden. En een kindje uit zijn wiegje halen voor de borstvoeding terwijl de wond nog nat is, is absoluut GEEN pretje! Dus petje af voor alle moeders, hoe dan ook bevallen. Alleen al daarom zouden wij het sterke geslacht moeten zijn.
Maar goed, om terug te komen op de kriebels. Ik ben bezig om de kleertjes van Viggo op te ruimen en en passant komt daar het pakje voorbij die hij net na zijn geboorte droeg. Ohhhhhh, wat was ie klein en wat rook hij lekker (nog steeds doet handalcohol mij aan baby’s denken) en wat is het toch een bijzondere tijd. En dan voel ik mijn eierstokken tegen mijn buikwand rammelen. “ach toe, nog eentje dan” schijnen ze te roepen. Maar ja, kindjes maken doe je niet alleen en kleine kindjes worden ook weer groot. Dus zolang Remco nog steeds roept, genoeg is genoeg, maan ik mijn eierstokken tot de orde en ga ik lekker genieten van het kleinste grote goed wat mij met een grote glimlach aan zit te kijken.
Weekendje weg
29-01-2010
“Lieverd, wil jij eens kijken naar een leuk weekendje weg?”
Roept Remco terwijl hij tot zijn ellebogen in de babypoep zit. “Ja!” Denk ik,
met de peutertandpasta in mijn haar, het is tijd.
Viggo is nu bijna een jaar en we zijn nog steeds niet met z,n tweeën echt weggeweest, afgezien van een enkele keer uit eten. Omdat het de laatste tijd errug gezellig (not!) hier in huis was wordt het tijd om te investeren in ‘ons’ als stel ipv ‘ons’ als ouders. Dus hup achter de pc en ik struin de websites af op zoek naar een leuk weekendje weg. Nu wil Remco wel graag naar een hotel incluis wat welness. (sauna e.d.). Hartstikke leuk , maar dan moet ik wel in mijn blootje. En nu ik gestopt ben met de borstvoeding zijn mijn borsten blijkbaar met vakantie gegaan. Richting het zuiden welteverstaan. De potloodtest haal ik dus niet meer. Sterker nog, Ik kan er een compleet etui onder kwijt! Toch weet ik dat ik mij over mijn schroom heen ga zetten. Ik wil er gewoon even tussenuit.
Een tropenjaar is het geweest. Het is amper vier jaar geleden dat de 1e onze wereld op de kop zette. Toch kan ik me niet meer heugen dat er dagen zijn geweest dat we, na het uitslapen!, heerlijk met z,n tweeën gingen brunchen in de stad. Dat er dagen zijn geweest zonder zorgen, zonder spuitluiers en zonder kotsdoekjes. Gedachteloos douchen, dat is Utopia. Onder die straal staan zonder te denken aan waar de luiers in de aanbieding zijn, of we toch meer zelf moeten gaan koken voor Viggo in plaats van Olvarit te sponsoren, Senne wel of niet opgeven voor een cursus bewegen op muziek (ik hoor Remco al zuchten; je maakt er een homo van!) , de was die eindeloos lijkt en het brood dat nog gesmeerd moet worden voor de kids en mijzelf. Maar terwijl ik aan het snuffelen ben op weekendjeweg.nl en aan Remco vraag hoelang hij weg wil, 1 of 2 nachten, bedenk ik me opeens dat ik dan ook de kinderen 1 of 2 nachten, 2 of drie dagen niet zie. En prompt krijg ik een naar gevoel in de buik. Wil ik dat wel........?
Ik meen mij een weekend te herinneren waarin Remco en ik met z,n tweeën weg zouden gaan naar Roosendaal. Twee daagjes relaxen in een hotel en Thermen Roosendaal. Senne, toen nog geen jaar oud, zou gaan logeren bij zijn oma. En omdat het handig was zou hij die vrijdag al naar oma gebracht worden. We waren de straat nog niet uit of de emoties liepen hoog op in de auto. Na amper twee minuten gekibbel riep ik, vol van emotie, dat Remco de auto moest omkeren. Ik ging naar huis! Met kind! Uiteindelijk, nadat de gemoederen gedaald waren en Remco mij enigszins overtuigd had dat we er ECHT even uit moesten, zijn we die zaterdag om zes uur s’ochtends vertrokken om eerst Senne weg te brengen alvorens we richting Roosendaal reden. (Het weekend bleek hartstikke leuk te zijn, afgezien van het gekots op de hotelkamer. Maar das een ander verhaal……)
Dus………wil ik dat wel? Ga ik mee zonder een enorm schuldgevoel? Zonder het idee dat ik er ALTIJD moet zijn voor mijn kinderen, dat het verschrikkelijk is dat ze mij twee dagen moeten missen? Dan bedenk ik mij iets. Er is een reden waarom je in een vliegtuig altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten voordat je dit doet bij je kinderen. Je kind heeft er namelijk niets aan als jij wegens zuurstofgebrek omplokt terwijl je bezig bent om hem of haar te redden. Misschien moet ik dit dan maar zien als het opzetten van mijn zuurstofmasker. Ik heb even wat extra zuurstof nodig om er weer 100 % te kunnen zijn voor mijn kinderen. Nu nog iets bedenken tegen dat nare gevoel in de buik……….
Viggo is nu bijna een jaar en we zijn nog steeds niet met z,n tweeën echt weggeweest, afgezien van een enkele keer uit eten. Omdat het de laatste tijd errug gezellig (not!) hier in huis was wordt het tijd om te investeren in ‘ons’ als stel ipv ‘ons’ als ouders. Dus hup achter de pc en ik struin de websites af op zoek naar een leuk weekendje weg. Nu wil Remco wel graag naar een hotel incluis wat welness. (sauna e.d.). Hartstikke leuk , maar dan moet ik wel in mijn blootje. En nu ik gestopt ben met de borstvoeding zijn mijn borsten blijkbaar met vakantie gegaan. Richting het zuiden welteverstaan. De potloodtest haal ik dus niet meer. Sterker nog, Ik kan er een compleet etui onder kwijt! Toch weet ik dat ik mij over mijn schroom heen ga zetten. Ik wil er gewoon even tussenuit.
Een tropenjaar is het geweest. Het is amper vier jaar geleden dat de 1e onze wereld op de kop zette. Toch kan ik me niet meer heugen dat er dagen zijn geweest dat we, na het uitslapen!, heerlijk met z,n tweeën gingen brunchen in de stad. Dat er dagen zijn geweest zonder zorgen, zonder spuitluiers en zonder kotsdoekjes. Gedachteloos douchen, dat is Utopia. Onder die straal staan zonder te denken aan waar de luiers in de aanbieding zijn, of we toch meer zelf moeten gaan koken voor Viggo in plaats van Olvarit te sponsoren, Senne wel of niet opgeven voor een cursus bewegen op muziek (ik hoor Remco al zuchten; je maakt er een homo van!) , de was die eindeloos lijkt en het brood dat nog gesmeerd moet worden voor de kids en mijzelf. Maar terwijl ik aan het snuffelen ben op weekendjeweg.nl en aan Remco vraag hoelang hij weg wil, 1 of 2 nachten, bedenk ik me opeens dat ik dan ook de kinderen 1 of 2 nachten, 2 of drie dagen niet zie. En prompt krijg ik een naar gevoel in de buik. Wil ik dat wel........?
Ik meen mij een weekend te herinneren waarin Remco en ik met z,n tweeën weg zouden gaan naar Roosendaal. Twee daagjes relaxen in een hotel en Thermen Roosendaal. Senne, toen nog geen jaar oud, zou gaan logeren bij zijn oma. En omdat het handig was zou hij die vrijdag al naar oma gebracht worden. We waren de straat nog niet uit of de emoties liepen hoog op in de auto. Na amper twee minuten gekibbel riep ik, vol van emotie, dat Remco de auto moest omkeren. Ik ging naar huis! Met kind! Uiteindelijk, nadat de gemoederen gedaald waren en Remco mij enigszins overtuigd had dat we er ECHT even uit moesten, zijn we die zaterdag om zes uur s’ochtends vertrokken om eerst Senne weg te brengen alvorens we richting Roosendaal reden. (Het weekend bleek hartstikke leuk te zijn, afgezien van het gekots op de hotelkamer. Maar das een ander verhaal……)
Dus………wil ik dat wel? Ga ik mee zonder een enorm schuldgevoel? Zonder het idee dat ik er ALTIJD moet zijn voor mijn kinderen, dat het verschrikkelijk is dat ze mij twee dagen moeten missen? Dan bedenk ik mij iets. Er is een reden waarom je in een vliegtuig altijd eerst je eigen zuurstofmasker moet opzetten voordat je dit doet bij je kinderen. Je kind heeft er namelijk niets aan als jij wegens zuurstofgebrek omplokt terwijl je bezig bent om hem of haar te redden. Misschien moet ik dit dan maar zien als het opzetten van mijn zuurstofmasker. Ik heb even wat extra zuurstof nodig om er weer 100 % te kunnen zijn voor mijn kinderen. Nu nog iets bedenken tegen dat nare gevoel in de buik……….
Zelfbewust
03-01-2010
Morgen beginnen de scholen weer en dus moet Senne ook weer aan
de bak. Op werkdagen (ma, di en do) heb ik er eigenlijk niet zo heel erg last
van. Meer op de woensdagen en vrijdagen. Dan gooi ik Viggo ongewassen en nog in
zijn pyjama verstopt in een skipak (niemand die het dan toch ziet, gniffel
gniffel!) zo in zijn Quinny Freestyle en brengen we Senne naar school. Ik heb
dan nog de moed om te denken dat ik bij thuiskomst nog even kan gaan liggen
samen met Viggo dus zelf heb ik dan een vluchtige borstel door mijn haar
gehaald en een minimum aan mascara opgeplamuurd en een beetje lipgloss. Meer
vind ik zonde van de tijd, dat slaap ik er zo meteen toch weer af. Omdat bij
mij het ochtendritueel niet strak en georganiseerd verloopt zoals bij andere
moeders stap ik een beetje oververhit de deur uit wetend dat ik de 1e bel niet
ga redden. Dan trek ik nog effe gauw een sprintje met Senne aan de ene arm en
Viggo in de wandelwagen aan de andere om toch nog op tijd te komen.
Lichtelijk buiten adem (ik hoef nog net niet de buitenmuur vast te houden om bij te komen) en enigszins verfromfraaid maak ik aanstalten om de school binnen te gaan. Terwijl ik de deur open houd en tegelijkertijd de wandelwagen naar binnen probeer te manoeuvreren zie ik in mijn ooghoeken iets dartelen en hupsen. Het blijkt een moeder te zijn. Vrolijk zwaait haar paardenstaart heen en weer op het ritme van haar gehups en met enige jaloezie kijk ik naar haar six-pack, haar voorgevel die de potloodtest cum laude zal halen en een paar benen waar geen einde aan lijkt te komen. Hoe in godsnaam kan zo,n vrouw drie! kinderen gebaard hebben en er toch nog zo uitzien?! Terwijl het buiten bitter koud is en ik blij ben met mijn dikke winterjas huppelt deze vrouw in een tanktop en hotpants het pand uit, klaar om ‘even’ een paar (15!) kilometers te lopen. Op dat moment ben ik even heel erg bewust van mij zelf. Gauw veeg ik mijn haar uit mijn gezicht wensend dat ik die ochtend wat meer mijn best op mijn uiterlijk had gedaan. Op de weg terug naar huis ben ik bezig met het bedenken van goede voornemens zoals eerder opstaan om buikspieroefeningen te doen of mijn haar stylen en wat meer aandacht schenken aan mijn make-up eer ik de deur uit ga en geen smoesjes meer te bedenken om niet naar de sportschool te hoeven gaan. Dit duurt totdat ik Viggo naast mij leg in mijn nog warme bed. Samen kruipen we heerlijk onder de dekens en ik denk nog even aan die arme vrouw die nu in deze kou staat te vernikkelen in haar hotpants, gna gna gna….
Lichtelijk buiten adem (ik hoef nog net niet de buitenmuur vast te houden om bij te komen) en enigszins verfromfraaid maak ik aanstalten om de school binnen te gaan. Terwijl ik de deur open houd en tegelijkertijd de wandelwagen naar binnen probeer te manoeuvreren zie ik in mijn ooghoeken iets dartelen en hupsen. Het blijkt een moeder te zijn. Vrolijk zwaait haar paardenstaart heen en weer op het ritme van haar gehups en met enige jaloezie kijk ik naar haar six-pack, haar voorgevel die de potloodtest cum laude zal halen en een paar benen waar geen einde aan lijkt te komen. Hoe in godsnaam kan zo,n vrouw drie! kinderen gebaard hebben en er toch nog zo uitzien?! Terwijl het buiten bitter koud is en ik blij ben met mijn dikke winterjas huppelt deze vrouw in een tanktop en hotpants het pand uit, klaar om ‘even’ een paar (15!) kilometers te lopen. Op dat moment ben ik even heel erg bewust van mij zelf. Gauw veeg ik mijn haar uit mijn gezicht wensend dat ik die ochtend wat meer mijn best op mijn uiterlijk had gedaan. Op de weg terug naar huis ben ik bezig met het bedenken van goede voornemens zoals eerder opstaan om buikspieroefeningen te doen of mijn haar stylen en wat meer aandacht schenken aan mijn make-up eer ik de deur uit ga en geen smoesjes meer te bedenken om niet naar de sportschool te hoeven gaan. Dit duurt totdat ik Viggo naast mij leg in mijn nog warme bed. Samen kruipen we heerlijk onder de dekens en ik denk nog even aan die arme vrouw die nu in deze kou staat te vernikkelen in haar hotpants, gna gna gna….
Einde van een tijdperk
25-12-2009
Met de slaap nog in mijn ogen en een duffe kop probeer ik her en
der verspreide kleren, sloffen en tutpopjes te ontwijken op weg naar je
kamertje. Een brede glimlach straalt me tegemoet en ik mompel wat over het veel
te vroege tijdstip. Ik pak je op en neem je gauw mee naar de warmte van ons
bed. Buiten is het donker en vooral koud. De zachte, vrolijke kirretjes gaan
snel over in protesterende kreetjes en ongeduldig gejammer. Ik weet, ik moet
opschieten. Met je handjes trek je met verbazend veel kracht mijn pyjama
omlaag, je hoofdje ondertussen wild zoekend naar de warmte van mijn borst. In
het donker weet je feilloos waar je moet zijn. Met een grote hap maak je jezelf
vast aan mij. Je drinkt, snel en gulzig. en als het niet snel genoeg gaat sla
je driftig met je knuistjes op mijn borst. Dit herhaalt zich wanneer ik je aan
de andere kant aanleg. Na een tijdje ben je voldaan en kruip je nog wat dichter
tegen me aan. Samen soezen we even weg. Je kirt zachtjes en pakt mijn neus. Dat
deze vast zit aan mij, ach, das bijzaak. (au!) Met een half oor en nog steeds
soezend luister ik naar je verhalen. En hele verhalen heb je te vertellen! Druk
babbelend, proestend en kirrend vertel je me over je dromen. Ik sla mijn arm om
je heen en zachtjes druk ik kusjes op je wang, je hoofd, je neusje en in je
nek. Negen en een halve maand geleden had ik nooit gedacht dat ik deze dag zou
halen. Ik ben lichtelijk emotioneel. Vandaag neem ik afscheid van ons heerlijke
ochtendritueel, ons momentje samen. De koek is op, of beter gezegd, de melk is
op. Jij wil eigenlijk niet meer en ik heb eigenlijk niet meer. Steeds vaker
draai jij je hoofdje weg en ben je niet tevreden na de voeding. Ik heb de (voor
mij zeer moeilijke) knoop doorgehakt. 9,5 maand borstvoeding loopt vandaag ten
einde. Het is goed zo. Ik voel een traan over mijn wang lopen. Afscheid nemen
is nooit leuk. Langzaam val je naast me in slaap. De warmte van het bed en van
ons samen is veel te fijn. Ik wil er nog niet uit. Jouw warmte en rustige
ademhaling laat mij nog even weg doezelen en ik droom over de vele kusjes en
knuffels die ter vervanging zullen gaan komen.
Nieuwe influenza (H1..eh en nog iets...)
13-11-2009
Ja ja, de Mexicaanse griep. Of, zoals je het in de praktijk om
je heen hoort; DE MEXICAANSE GRIEP! PANIEK! PEEUW! PEEUW! De kranten staan er
bol van en bijna alle zenders hebben er wel een item over. Maak ik me zorgen?
Ja. Net zoals iedere andere ouder met kinderen die in de 'Risicogroep' vallen.
De hamvraag is nu dus wel of niet laten vaccineren. Nu ik terugblik was het eigenlijk
wel prettig en fijn dat je tot voor kort deze keuze niet hoefde te maken.
Immers, ook al maakte je je zorgen, je kinderen kwamen er niet voor in
aanmerking, en dat was dat. Maar nu ik met gespitste oren afgelopen maandag de
persconferentie met Ab Klink heb bekeken, sta ik elke dag op met dezelfde
vraag. Wel of niet doen?
De voor en tegenstanders kruisen de degens en de vonken vliegen er van af. Professor A zegt dit, Professor B zegt dat, en tussendoor wordt je ook nog met allerlei wilde verhalen op internet om de oren gesmeten. En wat is dan wijsheid? Ik weet het niet. Dat er risico's aan de vaccinatie zitten, dat geloof ik graag. Maar zoals ik weer lees op een discussieforum, er zitten overal risico's aan vast. Een gordel in de auto kan je leven redden, maar ook je leven kosten. Een helm op een brommer kan je leven redden, maar ook je leven kosten (en dat heb ik helaas van dichtbij meegemaakt). Roken kan je leven kosten, maar met niet roken is het nog niet zeker dat je altijd gezond blijft.
Hoe je het ook went of keert, er is geen keus zonder consequentie. Maar deze keer neem ik geen keuze voor mezelf, maar voor mijn kinderen. Je vergeeft het jezelf als ouder nooit als er iets met je kind gebeurt. Laat je het inenten en het loopt schade op door de vaccinatie, dan staan er rijen dik met de vinger te wijzen en te roepen 'zie je nou wel, had je het maar niet moeten doen'. Laat je het niet inenten en loopt het schade op door de Mexicaanse griep, dan staan ze er ook hoor, roepend 'zie je nou wel, had je het maar moeten laten inenten'. Een kind verliezen is vreselijk. En of het nu door de vaccinatie komt of door de Mexicaanse griep, de pijn en het verdriet is hetzelfde. Dus laten we allemaal zelf een keuze maken en elkaar niet veroordelen omdat het niet overeenkomt met jouw eigen overtuiging. Het is namelijk al knap genoeg dat je überhaupt een keuze hebt kunnen maken.
De voor en tegenstanders kruisen de degens en de vonken vliegen er van af. Professor A zegt dit, Professor B zegt dat, en tussendoor wordt je ook nog met allerlei wilde verhalen op internet om de oren gesmeten. En wat is dan wijsheid? Ik weet het niet. Dat er risico's aan de vaccinatie zitten, dat geloof ik graag. Maar zoals ik weer lees op een discussieforum, er zitten overal risico's aan vast. Een gordel in de auto kan je leven redden, maar ook je leven kosten. Een helm op een brommer kan je leven redden, maar ook je leven kosten (en dat heb ik helaas van dichtbij meegemaakt). Roken kan je leven kosten, maar met niet roken is het nog niet zeker dat je altijd gezond blijft.
Hoe je het ook went of keert, er is geen keus zonder consequentie. Maar deze keer neem ik geen keuze voor mezelf, maar voor mijn kinderen. Je vergeeft het jezelf als ouder nooit als er iets met je kind gebeurt. Laat je het inenten en het loopt schade op door de vaccinatie, dan staan er rijen dik met de vinger te wijzen en te roepen 'zie je nou wel, had je het maar niet moeten doen'. Laat je het niet inenten en loopt het schade op door de Mexicaanse griep, dan staan ze er ook hoor, roepend 'zie je nou wel, had je het maar moeten laten inenten'. Een kind verliezen is vreselijk. En of het nu door de vaccinatie komt of door de Mexicaanse griep, de pijn en het verdriet is hetzelfde. Dus laten we allemaal zelf een keuze maken en elkaar niet veroordelen omdat het niet overeenkomt met jouw eigen overtuiging. Het is namelijk al knap genoeg dat je überhaupt een keuze hebt kunnen maken.
Tik Tik Tik
08-11-2009
Nu met de feestdagen weer in aantocht overvalt het me weer hoe
snel een jaar voorbij gaat. Vorig jaar om deze tijd zat Viggo nog knus in mijn
buik en hadden we net de 20 weken echo achter de rug. Nu is meneertje al weer
acht maanden oud! Het is waar wat ze zeggen. Een tweede zwangerschap doe je er
vaak 'even' bij. De zwangerschap verliep redelijk voorspoedig en daardoor was
ik er niet altijd heel bewust mee bezig. Niet zoals bij Senne. De pagina's van
het zwangerschapsboek ken ik nog steeds uit mijn hoofd.
Ik ben daarentegen wel heel bewust met Viggo bezig. Wetende dat hij hekkensluiter is en de babytijd niet meer terug komt (Remco wil ECHT niet meer) geniet ik er dubbel en dwars van. Een poepluier is nog nooit zo bijzonder geweest, zijn eerste van-buik-naar-rugrol werd beloont met een staande ovatie en de overgang van 'hé, horen die rare dingen bij mij' naar het met een begeleidende schaterlach bewust pakken van zijn teentjes krijgt van mij een gouden plak! Ik ben stapelgek met hem. Hij is mijn benjamin. Dat Senne daardoor nog wel eens in de verdrukking komt, merk ik ook. Hij moet delen. De aandacht van mama en papa, zijn speelgoed en nu Viggo de acht maanden is gepasseerd, ook zijn eten. Tja, dat levert nog wel eens wrijving op. Ik betrapte Senne erop dat hij wel eens wilde weten hoever je een babyvoetje kunt verdraaien, zonder dat de baby gaat huilen. Nou, ik kan je vertellen, best wel ver. Ik zag het, schrok en wilde boos worden, maar bedacht me tegelijkertijd dat hij dit ook doet uit frustratie.
Senne is vanaf dag 1 superlief voor zijn broertje. Beschermt hem en brengt hem zijn gevallen speentje. Deelt zijn peer en stukjes brood met hem. Geeft hem te pas en te onpas kusjes op zijn hoofdje. Als beloning krijgt hij minder aandacht, moet hij veel meer dingen zelfstandig doen en is zijn paardje het haasje. (pop & paard zijn twee knuffels die ABSOLUUT verboden terrein zijn voor onbevoegden, maar Viggo kan zijn kleine grijphandjes niet bedwingen) Dus vind je het gek dat zo'n kleuter het af en toe ook wel welletjes vind? Ik niet. Dit past precies in het 'kleine peuters worden kleuters' plaatje. Boos worden is geen optie, dus dan maar de uitlegaanpak. Senne is op een vriendelijke doch zeer DRINGENDE toon uitgelegd dat wanneer je de voetjes op die manier draait, dit pijn doet bij een baby en dat hij dat nooit meer mag doen. Daarna heb ik Viggo in bedje gegooid en ben ik met Senne lekker op de bank een uurtje boekjes gaan voorlezen. Even mommy & me-time! Maar wat ik eigenlijk zeggen wil is dat wanneer je het naar je zin hebt, de tijd heel snel voorbij gaat. En ooooohhhhhhh wat gaat de tijd snel voorbij!
Ik ben daarentegen wel heel bewust met Viggo bezig. Wetende dat hij hekkensluiter is en de babytijd niet meer terug komt (Remco wil ECHT niet meer) geniet ik er dubbel en dwars van. Een poepluier is nog nooit zo bijzonder geweest, zijn eerste van-buik-naar-rugrol werd beloont met een staande ovatie en de overgang van 'hé, horen die rare dingen bij mij' naar het met een begeleidende schaterlach bewust pakken van zijn teentjes krijgt van mij een gouden plak! Ik ben stapelgek met hem. Hij is mijn benjamin. Dat Senne daardoor nog wel eens in de verdrukking komt, merk ik ook. Hij moet delen. De aandacht van mama en papa, zijn speelgoed en nu Viggo de acht maanden is gepasseerd, ook zijn eten. Tja, dat levert nog wel eens wrijving op. Ik betrapte Senne erop dat hij wel eens wilde weten hoever je een babyvoetje kunt verdraaien, zonder dat de baby gaat huilen. Nou, ik kan je vertellen, best wel ver. Ik zag het, schrok en wilde boos worden, maar bedacht me tegelijkertijd dat hij dit ook doet uit frustratie.
Senne is vanaf dag 1 superlief voor zijn broertje. Beschermt hem en brengt hem zijn gevallen speentje. Deelt zijn peer en stukjes brood met hem. Geeft hem te pas en te onpas kusjes op zijn hoofdje. Als beloning krijgt hij minder aandacht, moet hij veel meer dingen zelfstandig doen en is zijn paardje het haasje. (pop & paard zijn twee knuffels die ABSOLUUT verboden terrein zijn voor onbevoegden, maar Viggo kan zijn kleine grijphandjes niet bedwingen) Dus vind je het gek dat zo'n kleuter het af en toe ook wel welletjes vind? Ik niet. Dit past precies in het 'kleine peuters worden kleuters' plaatje. Boos worden is geen optie, dus dan maar de uitlegaanpak. Senne is op een vriendelijke doch zeer DRINGENDE toon uitgelegd dat wanneer je de voetjes op die manier draait, dit pijn doet bij een baby en dat hij dat nooit meer mag doen. Daarna heb ik Viggo in bedje gegooid en ben ik met Senne lekker op de bank een uurtje boekjes gaan voorlezen. Even mommy & me-time! Maar wat ik eigenlijk zeggen wil is dat wanneer je het naar je zin hebt, de tijd heel snel voorbij gaat. En ooooohhhhhhh wat gaat de tijd snel voorbij!
Enjoy wildlife, have kids...
30-09-2009
Wat is dat toch met die kinderen? Zodra het weer veranderd,
veranderd het humeurtje mee? Vanochtend een en al drama hier. Senne stapte
blijkbaar met het verkeerde been uit zijn bedje, want meneertje was niet te
genieten. Wilde geen kleertjes aan. Ook prima, dan ga je in je blootje naar
school. Eenmaal buiten in zijn onderbroek bedacht hij zich toch maar.... Meneer
bliefte ook geen melk en boterham. Hupsakee, daar ging de beker melk over
tafel. De boterham bleef onaangeroerd vliegen liggen vangen.
Na veel gemopper, waarschuwingen en dreigementen (waarvan ik wist dat ik ze niet kon waarmaken, ohoh, stoute mama!) stonden we eindelijk buiten. De gehele weg naar school hoorde ik niets anders dan 'IK WIL MIJN FIETS!' en 'IK WIL NIET NAAR SCHOOL!' met de volumeknop op standje tien. Tussendoor nog even flink gegil en geschop tegen de wandelwagen met als hoogtepunt een mep op mijn achterste in het zicht van alle andere schoolpleinmoeders. Kon ik in het begin nog gewoon stoïcijns van hem weglopen en net doen of het mijn kind niet was, na zo'n mep kan het corrigeren niet uit blijven. Maar ja, wat doe je dan? Een corrigerende tik wordt door de huidige maatschappij en alle supernanny's niet meer geaccepteerd. Toch zou je als moeder maar wat graag eens toegeven aan die borrelende woede en irritatie onder de gespeelde laag van engelengeduld. Dus dan maar op de knieën, zoals het voorgeschreven staat in het grote toverboek van de Supernanny, en hem met dreigende stem, recht in de ogen kijkend zeggen dat zijn gedrag ECHT niet door de beugel kan. Zo! Een maatschappelijk correcte en geaccepteerde veeg uit de pan van Mama! Bij het opstaan zocht ik, helemaal in mijn nopjes met mezelf, de goedkeurende blikken van de andere schoolpleinmoeders, om bij het omdraaien een flinke tik op mijn billen te voelen.....
Na veel gemopper, waarschuwingen en dreigementen (waarvan ik wist dat ik ze niet kon waarmaken, ohoh, stoute mama!) stonden we eindelijk buiten. De gehele weg naar school hoorde ik niets anders dan 'IK WIL MIJN FIETS!' en 'IK WIL NIET NAAR SCHOOL!' met de volumeknop op standje tien. Tussendoor nog even flink gegil en geschop tegen de wandelwagen met als hoogtepunt een mep op mijn achterste in het zicht van alle andere schoolpleinmoeders. Kon ik in het begin nog gewoon stoïcijns van hem weglopen en net doen of het mijn kind niet was, na zo'n mep kan het corrigeren niet uit blijven. Maar ja, wat doe je dan? Een corrigerende tik wordt door de huidige maatschappij en alle supernanny's niet meer geaccepteerd. Toch zou je als moeder maar wat graag eens toegeven aan die borrelende woede en irritatie onder de gespeelde laag van engelengeduld. Dus dan maar op de knieën, zoals het voorgeschreven staat in het grote toverboek van de Supernanny, en hem met dreigende stem, recht in de ogen kijkend zeggen dat zijn gedrag ECHT niet door de beugel kan. Zo! Een maatschappelijk correcte en geaccepteerde veeg uit de pan van Mama! Bij het opstaan zocht ik, helemaal in mijn nopjes met mezelf, de goedkeurende blikken van de andere schoolpleinmoeders, om bij het omdraaien een flinke tik op mijn billen te voelen.....
Mijlpaal
13-09-2009
Zo, weer een mijlpaal in mijn leven bereikt. Afgelopen donderdag
was het de tiende van de maand. Viggo is nu precies zes maanden oud. En ik geef
nu precies al zes maanden borstvoeding. Ik heb vanaf de geboorte die
zesmaanden-grens in mijn hoofd gehad. Ik wilde het borstvoeden zooo graag
volhouden totdat ik deze bereikt had. Toen ik er aan begon leek het nog zo ver
weg, maar nu het eenmaal zo ver is lijkt de tijd omgevlogen. Ik was ook van
plan om na zes maanden te stoppen. Vond dat ik dan ontzettend mijn best gedaan
had en dat het tijd was om weer eens lekker vrij te zijn van lijf en leden.
Maar ja, bloed kruipt waar het niet gaan kan, in dit geval melk, want op het
moment suprême voel ik helemaal niet de behoefte om te stoppen met borstvoeden.
Ik zag als een berg tegen het kolven op mijn werk op. Maar daar is gelukkig een neusspray voor tegenwoordig. Effe sprayen en hopla, de melk begint vanzelf te stromen. En het kost me helemaal geen moeite. Ik vind het juist wel lekker, even een korte onderbreking in het werk. Het enige nadeel wat ik kan bedenken is het geluid. Ik heb een hele fijne kolf, maar zodra deze aangaat heb je het idee dat je in een melkveehouderij staat. Wat een lawaai! Dus je zit wel heel prive in een afgesloten ruimte, maar iedereen die koffie haalt weet precies waar je mee bezig bent. Ach, het is voor een goed doel.
Waar ik onderhand wel een beetje schijtziek van wordt is de continue oorlog tussen het borstvoedingskamp en het flessenkamp. Sjezus, wat wordt ik daar moe van. Ik voed omdat het goed gaat, maar ik heb wel altijd kunstvoeding in huis gehad voor het geval dat. Tepelkloven, borstontstekingen etc. zijn niet aan mij besteed en ik aarzel niet om over te stappen op kunstvoeding bij tegenslag. Maar laat ze het niet horen hoor, die borstvoedingsmaffia! Zij hebben oren en ogen op plaatsen waar je het minst zou verwachten. Als je ook maar denkt om over te gaan op flesvoeding, dan verschijnen ze. Om je te overladen met schuldgevoel en vreselijke verhalen over allergieën, zieke kindjes en hun goddelijke mening over bv. Je bent een vreselijk mens denk je dan na afloop, een ontzettend foute moeder. Het kind niet waard....en dat bovenop de onzekerheid die je als kersverse moeder al had. Bleh! Laat iedereen toch lekker doen waar hij of zij zich het beste bij voelt. Is een wanhopende moeder die stug doorgaat met voeden, met bloedende tepels, koorts van de borstontsteking en daardoor al gaat huilen bij het zien van haar kindje beter dan een gelukkige, relaxte kraamvrouw die de fles geeft? Dacht het niet. Borstvoedingsmaffia, houd toch eens op met het intimideren en onzeker maken van kersverse moeders. Of je nu de fles geeft of bv, ik ben ervan overtuigd dat het in de liefde voor hun kindjes niets scheelt.
Ik zag als een berg tegen het kolven op mijn werk op. Maar daar is gelukkig een neusspray voor tegenwoordig. Effe sprayen en hopla, de melk begint vanzelf te stromen. En het kost me helemaal geen moeite. Ik vind het juist wel lekker, even een korte onderbreking in het werk. Het enige nadeel wat ik kan bedenken is het geluid. Ik heb een hele fijne kolf, maar zodra deze aangaat heb je het idee dat je in een melkveehouderij staat. Wat een lawaai! Dus je zit wel heel prive in een afgesloten ruimte, maar iedereen die koffie haalt weet precies waar je mee bezig bent. Ach, het is voor een goed doel.
Waar ik onderhand wel een beetje schijtziek van wordt is de continue oorlog tussen het borstvoedingskamp en het flessenkamp. Sjezus, wat wordt ik daar moe van. Ik voed omdat het goed gaat, maar ik heb wel altijd kunstvoeding in huis gehad voor het geval dat. Tepelkloven, borstontstekingen etc. zijn niet aan mij besteed en ik aarzel niet om over te stappen op kunstvoeding bij tegenslag. Maar laat ze het niet horen hoor, die borstvoedingsmaffia! Zij hebben oren en ogen op plaatsen waar je het minst zou verwachten. Als je ook maar denkt om over te gaan op flesvoeding, dan verschijnen ze. Om je te overladen met schuldgevoel en vreselijke verhalen over allergieën, zieke kindjes en hun goddelijke mening over bv. Je bent een vreselijk mens denk je dan na afloop, een ontzettend foute moeder. Het kind niet waard....en dat bovenop de onzekerheid die je als kersverse moeder al had. Bleh! Laat iedereen toch lekker doen waar hij of zij zich het beste bij voelt. Is een wanhopende moeder die stug doorgaat met voeden, met bloedende tepels, koorts van de borstontsteking en daardoor al gaat huilen bij het zien van haar kindje beter dan een gelukkige, relaxte kraamvrouw die de fles geeft? Dacht het niet. Borstvoedingsmaffia, houd toch eens op met het intimideren en onzeker maken van kersverse moeders. Of je nu de fles geeft of bv, ik ben ervan overtuigd dat het in de liefde voor hun kindjes niets scheelt.
Working girl
11-08-2009
Nog drie weken en dan ga ik weer aan het werk.... Ik ben
ondertussen al weer ruim 6! maanden thuis geweest. 6 maanden, een half jaar! En
het is omgevlogen. Begrijp me niet verkeerd, ik zie er naar uit om weer aan het
werk te gaan. Een half jaar is eigenlijk te lang. Er waren dagen bij dat ik
huilend naar mijn fiets keek en zooooooo graag weer wat anders wilde doen dan
voeden en spuug en poep ruimen. Maar kijk ik dan naar mijn blonde ventje (ja,
mensen..blond haar en knalblauwe ogen! en nee, hij is niet van de melkboer.),
dan weet ik dat het allemaal dubbel en dwars waard is geweest. Tot nu toe geef
ik nog steeds de borst. Had ik niet verwacht van mezelf en was denk ik ook niet
gelukt als ik na drie maanden bevallingsverlof weer aan het werk had gemoeten.
Kolven is niet mijn ding namelijk. Ik heb er 1. En die doet het goed, maar
wanneer je dat ding aan zet is het net of je midden in een melkveehouderij
staat. Wat een kabaal! Nu heb ik alle voedingen zelf kunnen doen. Ja, het is
vermoeiend, want ik kan nergens heen zonder Viggo. Aan de andere kant, het is
nog nooit zo makkelijk en goedkoop geweest. Ik hoef er s'ochtends vroeg niet
uit, met blote voeten over koude tegels, om met slaap in de ogen een flesje te
vullen op de tast. Ik haal hem uit bedje en kruip heerlijk warm weer onder de
dekens met mijn krummel. Hup, aan de borst en heerlijk nog even wegdommelen
terwijl meneer zijn buikje vult. Ook al ga ik weer aan het werk over drie
weken, dat wil ik nog niet opgeven. Die ochtend en avondvoedingen ga ik
proberen vol te houden. Overdag zal Martine met een fles de honeurs waar nemen.
Gelukkig heb ik al geoefend met de fles en gaat het papflesje er zo in. No
problemo voor meneer. Hoe blij ik ook ben dat ik straks weer eens Zuzanne kan
zijn in plaats van Mama, toch vond ik het stiekem wel fijn om even
thuisblijfmama te zijn.
Open zenuw
26-07-2009
Hartstikke leuk hoor, zo,n nieuw kindje, maar er zijn toch nog
wat nadelen. Spuitluiers bijvoorbeeld, of projectielkotsen. Bij allebei de
fenomenen zit het of bij mij of bij Viggo op de rug en komen er schone kleren
bij kijken. Dat je dik twee uur later erachter komt dat het precies in je
decollete terechtgekomen is en daar heerlijk heeft kunnen opdrogen...bleh!
De hele dag naar kots ruiken laat ik liever aan hem over.
En toch, bij dit soort dingen is een oplossing bij handen. Waar ik minder blij mee ben is die tweede open zenuw die ik na de geboorte erbij heb gekregen. Die eerste van Senne zat er nog en was al iets afgestompt. Deze is nog lekker nieuw en vers en neemt nog alles in detail op. Waar ik het over heb? Kinderleed...en dierenleed, mensenleed, fileleed, kledingmallfunctionleed, bad-hairdayleed, eigenlijk alle soorten leed in het algemeen, maar het meeste kinderleed. Het komt snoeihard aan en de pijn galmt zo lekker na. Ik kan werkelijk waar de tv niet aan zetten zonder daarbij een doos tissue's voorhanden te moeten hebben. Maar ook in winkels of in de auto. Een kindje dat van de fiets valt, Suus moet huilen. Een hondje dat erg verwaarloost door het beeld strompelt, Suus moet huilen. Een baby die huilt na een vaccinatie in de dokterskamer naast ons, suus moet (bijna) huilen. Ik hoef maar te denken dat een weerloos wezentje als Viggo, dat waar dan ook ter wereld onrecht aangedaan wordt en die open zenuw snijd door merg en been. Suus moet huilen....
Gelukkig weet ik dat het na verloop van tijd beter gaat, dat ik dingen meer van me af kan zetten. Tot die tijd is het tanden op elkaar en voldoende drinken...voor al die waterlanders!
En toch, bij dit soort dingen is een oplossing bij handen. Waar ik minder blij mee ben is die tweede open zenuw die ik na de geboorte erbij heb gekregen. Die eerste van Senne zat er nog en was al iets afgestompt. Deze is nog lekker nieuw en vers en neemt nog alles in detail op. Waar ik het over heb? Kinderleed...en dierenleed, mensenleed, fileleed, kledingmallfunctionleed, bad-hairdayleed, eigenlijk alle soorten leed in het algemeen, maar het meeste kinderleed. Het komt snoeihard aan en de pijn galmt zo lekker na. Ik kan werkelijk waar de tv niet aan zetten zonder daarbij een doos tissue's voorhanden te moeten hebben. Maar ook in winkels of in de auto. Een kindje dat van de fiets valt, Suus moet huilen. Een hondje dat erg verwaarloost door het beeld strompelt, Suus moet huilen. Een baby die huilt na een vaccinatie in de dokterskamer naast ons, suus moet (bijna) huilen. Ik hoef maar te denken dat een weerloos wezentje als Viggo, dat waar dan ook ter wereld onrecht aangedaan wordt en die open zenuw snijd door merg en been. Suus moet huilen....
Gelukkig weet ik dat het na verloop van tijd beter gaat, dat ik dingen meer van me af kan zetten. Tot die tijd is het tanden op elkaar en voldoende drinken...voor al die waterlanders!
Abonneren op:
Posts (Atom)