Het Consternatiebureau. Wat ben ik blij dat vandaag het laatste bezoekje is voor Viggo. Ik ga uiteraard al jaren en al jaren ga ik er totaal geirriteerd weer weg. Waarom ga ik nog? Ik vraag het me steeds weer af.
Ik wordt vanmiddag gebeld of ik een uurtje eerder kan komen met Viggo, want er is een afspraak uitgevallen. Prima, ben ik ook weer eerder thuis denk ik bij mezelf. Sta ik daar om half vier, hebben ze ruim een half uur uitloop. Waarom wordt er dan niet even gebeld, vraag ik me af? Je hebt mijn mobiele nummer, immers daar belde je me ook op om te vragen of ik eerder kon komen. Kleine moeite lijkt me. Scheelt weer een half uur zogenaamd taartjes bakken, thee drinken en het geluid van krijsende kinderen. Eindelijk aan de beurt loop ik naar binnen met het verzoek om alléén de prik te geven en de rest maar te laten zitten. Scheelt mij tijd en haar ook. Het is niet mijn eerste kind en gezien het feit dat Viggo in zijn leventje al meer dokters heeft gezien dan ik (vanwege zijn oortjes) twijfel ik niet aan zijn ontwikkeling. Mevrouw de dokter is Indisch doof blijkbaar, want die tut onderwerpt Viggo toch aan allerlei onzinonderzoekjes. En laat meneer daar nou net ff geen zin in hebben. Wat meneer niet wilt, gebeurt nou eenmaal niet. Dus nadat mevrouw de dokter voor de tiende keer Viggo vraagt een rondje te tekenen, en meneertje voor de tiende keer zijn naam schrijft vind ik het welletjes. Uiteraard volgt dan toch nog op de valreep het overgewichtpraatje. En dat van een theemuts met een giga-spekrol die zo lekker charmant over haar veel te strakke spijkerbroek heen zwaait! "Klopt" zegt ze, "Viggo ziet er niet te zwaar uit, juist heel gezond, maar de GRAFIEKEN tonen nou eenmaal aan dat hij te zwaar is". Ik zou zeggen; schuif die #%&grafiekken maar in je #%$%! Nadat mijn bloeddruk is gestegen tot "iktrekjeoverdietafelheen" niveau, besluit ik dat het tijd is om het gesprek maar af te ronden. Ik vraag beleefd of ze Viggo zijn prikje wil geven, zodat we kunnen gaan. Ik had Viggo al voorbereid op het feit dat er een prik komen zou en dat het eventjes pijn doet, maar dat het snel weer over is. Dan snap ik niet dat je als serieus verpleegkundige of arts een kind gaat vertellen dat een prik helemaal geen pijn doet! Natuurlijk doet een prik pijn! Daar ga je toch niet over liegen?! Dan denkt zo,n kind de volgende keer ook, ja dikke toeter! Dus ik nogmaals aan Viggo uitgelegd dat het wel degelijk pijn doet (ondertussen een dirty look gevend aan de theemuts), maar dat het zo weer voorbij is. En zowaar, een kleine "au" en daarna een stralende glimlach. Bij het verlaten van het kantoor geef ik de theemuts beleefd een hand en wens haar een fijne dag, in gedachten haar te lijf gaand met een stok. "krijg ik dan van jou ook nog een handje?" vraagt de theemuts aan Viggo. "Nee!" zegt Viggo en met een ruk draait hij zich om. Met een valse glimlach om mijn lippen loop ik achter zijn kleine, blote, misschien iets de dikke kinderkontje aan.
