ADD

Een kind met een beperking. Dat klinkt meteen zo "gehandicapt". Toch kan ik het niet anders omschrijven.Maar is een kind met een beperking wel beperkt? Dat vraag ik me regelmatig af wanneer ik naar onze oudste zoon kijk. Senne heeft ADD. Nee, geen zelfdiagnose via een vage vragenlijst op internet, maar een "echte" diagnose door een "echte" kinderpsycholoog en kinderarts. Voor het welzijn van Senne maakt dat niet uit. De diagnose is meer voor pa en moe. Puzzelstukjes vallen op hun plek en frustratie maakt plaats voor begrip. Nu is het duidelijk waarom Senne de fijne motoriek niet onder de knie kreeg. Waarom het lijkt of hij dwars door je heen kijkt als je hem iets vertelt. Waarom hij zo ontzettend driftig kan worden wanneer ik hem niet begrijp en zijn obsessieve gedrag.  Mensen verwarren ADD vaak met ADHD. ADD is het rustige broertje van ADHD.  Lekker makkelijk toch? denken veel mensen. Maar helaas komt er veel meer bij kijken dan dat. ADD betekent Attention Deficit Disorder. Een aandachtstoornis. Senne is het overwegend niet-oplettend type. En dat zegt meteen heel veel over zijn persoontje.

"Iemand met ADD kan zich moeilijk concentreren op een opdracht en is ook snel afgeleid. Daardoor kan het kind slecht aanwijzingen opvolgen. Ook heeft het kind moeite met luisteren en stilzitten. Het kind is veel in gedachten, staart veel of is veel aan het dagdromen. Daardoor lijkt het alsof het kind veel afwezig is."De psycholoog-mevrouw stelde het als volgt; Zie je hersenen als een drukke kruising. Normale mensen hebben stoplichten staan die het verkeer (informatie) gestructureerd door laten gaan. Senne heeft defecte stoplichten. Daardoor raast het verkeer van alle kanten tegelijk de kruising over. Probeer op zo,n kruising maar eens veilig naar de overkant te komen!  Maar waar kinderen met ADHD het naar buiten gooien, houden kinderen met ADD het binnen. In hun hoofd. Nietszeggend voor zich uitstarend, aan het dromen. Dat is Senne.

"Kinderen met ADD kunnen zichzelf vaak moeilijk motiveren. Ook anderen hebben vaak moeite om ze te motiveren om een opdracht goed uit te voeren."  De nieuwe juf van Senne gaf tijdens zijn laatste tien-minutengesprek aan dat hij slecht te motiveren was om opdrachten uit te voeren. Zij hoopte, door het maar vaak genoeg te herhalen, er verbetering zou optreden. Volgens mij heb jij het dossier niet gelezen, dacht ik bij mezelf. Je kunt het namelijk herhalen tot je een ons weegt, veel verbetering zal er namelijk niet zijn. Dat betekent dat ik Senne, en echt elke ochtend weer, zeker tien! keer moet vragen om zijn schoenen aan te doen. En dat is nog maar 1 onderdeel van het ochtendritueel, want er is ook nog het aankleden, het ontbijt en het tandenpoetsen.  Nu we weten dat het geen onwil is blijft de frustratie ook uit ook al vergt het veel, heel veel geduld.

"Chaotisch, ongestructeerd en vaak slordig. Opruimklusjes worden niet of slecht uitgevoerd, maar niet uit onwil". Dat betekent dat Senne altijd van alles kwijt is. Zeker 1 keer per dag zijn sjaal in de wintermaanden, regelmatig zijn fietssleutel en wij zijn al door zeker zeven paar handschoenen heen en dat over een periode van een jaar. De juf kan de potloden niet aanslepen en het laatje van zijn schooltafel ziet eruit alsof er een bom in is afgegaan. Hij is ook altijd zijn brood kwijt thuis. Negen van de tien keer komt dat omdat hij het broodje ergens heeft neergelegd en de honden ermee vandoor zijn gegaan.

"Gevoelig en emotioneel. Veel kinderen met ADD hebben ook last van stemmingswisselingen"
"Tis ook net een wijf" roep ik vaak tegen Remco. Alsof je een puberende dochter hebt tijdens de maandelijkse feestdagen. Senne kan erg opgaan in emoties. Hij heeft een cd-speler op zijn kamer en soms komt hij thuis met de mededeling dat hij muziek gaat luisteren op zijn kamertje. Dan tref ik hem daar hevig snotterend aan met op de achtergrond een zielig liedje. Want dat doet hem dan denken aan ons konijn Flappie...die inmiddels al ruim 3 jaar is gaan hemelen. Maar die emotionaliteit maakt hem ook kwetsbaar, hij is snel somber, haast op het depressieve af. Senne kan daarnaast heel explosief reageren. Vaak zijn er al dingen aan vooraf gegaan zoals flauw grapje door andere kinderen en heeft hij dat opgekropt. Totdat het niet meer past en om iets heel onbenulligs ontploft. En als Senne boos is, is hij echt boos! Het enige dat dan werkt is rust en veel praten.  Helaas uit die gevoeligheid zich ook lichamelijk. Meestal door verstopping en overloopdiarree, maar ook hoofdpijn. Puur door de stress. 

"Het kind kan ergens helemaal in opgaan, bijvoorbeeld in een bepaalde interesse. Daar heeft hij dan ook grote passie voor."  Hyperfocus noemen ze dat. Neem het spelletje Plants vs Zombies. Een  spelletje voor de tablet. Senne staat ermee op en gaat ermee naar bed. Alles moet wijken voor het spel. Nu is het gebruik van de tablet aan banden gelegd bij ons thuis, maar dat deert Senne niet. Hij tekent zich een ongeluk. Grote vellen papier met eigen ontworpen scenes en uitleg. Hij kan dan ook nergens anders meer over praten en praten en praten. Tot onze oren ervan fluiten!  Er zit geen rem op. Gevolg hiervan is dat ik regelmatig 'uit-tune' Mijn hersens nemen de informatie gewoon niet meer op. Dat is niet altijd goed, want daardoor missen we ook wel eens belangrijke info. Werken in teamverband is erg lastig voor hem. En dat baart me zorgen, want nu al worden kinderen geacht zelfstandig in groepsverband te werken op school en dat neemt alleen maar toe naarmate hij ouder wordt.

"Het kind probeert altijd ver vooruit te denken."
Senne heeft gedragskenmerken die lijken op autisme. Toch is het geen autisme, het is een onderdeel van leven met ADD.  Nu heeft iedereen wel iets autistisch in zich. Ik zelf kan bijvoorbeeld niet tegen gebroken chips in de zak. Zie ik een vakkenvuller ruw omgaan met een zak chips, dan kan ik het niet laten om daar wat van te zeggen. De zak wordt haast heilig in de kar gelegd. Apart van alle andere boodschappen, om ze vooral niet te breken. Zo houd Senne van voorspelbaarheid. De klas van Senne gaat elke dag om tien uur naar buiten voor het speelkwartier. Van de zomer was het een erg mooie dag en de juf besloot ter plekke om die ochtend na binnenkomst meteen naar buiten te gaan. Dat ging er niet in bij Senne, want het was nog geen tien uur. Mooi niet dat hij naar buiten wilde! Senne houd van overzicht en regelmaat. Dat geeft hem rust. Iets spontaans doen? Out of the question. Zo had hij met zijn ene opa eens afgesproken om op zondagmiddag te gaan vissen om twaalf uur. Die vrijdag ervoor nodigde de andere opa onze kinderen uit om te logeren en te gaan varen met de boot. Dat varen vond plaats op zondag. Meneer had enorm veel schik, totdat het bijna twaalf uur was. Want toen moest Opa de boot aanleggen bij een steiger, zodat hij opgehaald kon worden voor het vissen. Met geen mogelijkheid was Senne op andere gedachten te brengen, tot huilens toe. Na een wanhopig telefoontje, de verzekering dat de andere opa het echt niet erg vond en de afspraak dat ze de volgende middag zouden gaan, keerde de rust weder. 

Gelukkig heeft Senne nog geen medicatie nodig. Ik zeg nog, want dat die dag gaat komen is zeker. De kinderarts adviseert om in groep zeven te gaan beginnen, omdat dat leerjaar erg zwaar is voor kinderen. Ik krijg acuut kramp in mijn buik wanneer ik denk wat er nog komen gaat voor die jongen, want hij is zo kwetsbaar. Toch moet ook hij leren op eigen benen te staan. Is het zwaar en vermoeiend voor ons als ouders? Ja. Is het het waard? Absoluut! Senne is zo'n heerlijk eigengereid, soms eigenaardig, ventje. Hij is attent en lief. Heeft veel behoefte aan lichamelijk contact (Wanneer Senne met je aan het praten is, 'plukt' hij ook steeds aan je. Alsof hij je letterlijk aan het aftasten is). Hij is creatief en heeft veel fantasie. Is volwassen in zijn denken en kan ook heel diepgaande gesprekken voeren. Een kind met prachtige eigenschappen. In mijn ogen is hij daarom ook geen kind met een beperking, het is een kind met een uitdaging.

Thinspiration

Op een zonnige, maar winterse ochtend maak ik Senne wakker. Gesmoorde protesten komen vanonder de dekens vandaan. Meneer heeft nu eenmaal niet alleen de looks van zijn moeder georven, maar helaas ook het ochtendhumeur. Tijdens het aankleden zit Senne bedenkelijk naar zijn benen te kijken. En opeens zegt hij "Mama, ik heb dikke benen." Vol verbazing kijk ik hem aan. Als Senne iets niet is, is het dik. Als baby was hij een flinkerd (8 pond bij zijn geboorte) en tot aan zijn vierde een lekkere mollige peuter. Als bij toverslag begon meneer toen te groeien en verdween het "babyvet" als sneeuw voor de zon. Nu hij zeven is, is Senne een lange, magere knul met slungelige ledematen. Nee, dik is hij in de verste verte niet. Ik vraag hoe hij daar nou bij komt?  "Ik vind mijn bovenbenen veel te dik, hier aan de achterkant. Er zit veel te veel vet." Zegt hij.  Ik sla zowat stijl achterover. Ik zeg hem dat hij wel iets een speklaagje nodig heeft, anders doet het zitten zo,n pijn en dat hetzelfde speklaagje hem lekker warm houd. Blijkbaar is dat voor hem voldoende uitleg gelukkig.

Die dag blijft het me dwars zitten. Hoe kan een zevenjarige jongen zich nu druk maken over zijn figuur? Tuurlijk,, wij plagen hem als ouders wel eens en noemen hem dan Sjaak Bonestaak. En regelmatig verwonder ik mij hardop over zijn lange benen. Zelf is hij wel eens thuisgekomen met de melding dat hij meer zou gaan eten, omdat hij zich zo dun vondt. Ik heb echter nog nooit een "issue" gemaakt over zijn gewicht en had geen idee dat dit hem zo bezig hield.

Eigenlijk is het ook niet zo verwonderlijk. Vandaag de dag lijkt het leven uitsluitend te gaan over een ideaalbeeld dat niet bestaat. En dat ideaalbeeld verandert door de eeuwen heen. Tijdens Napoleon waren het voloptueuze dames (with ze big boobies) die het beeld bepaalden, in de jaren 20 de androgyne en in de jaren 60 was het twiggy. Toen kwamen de supermodellen zoals Cindy Crawford en Naomi Campbel. Slanke maar gespierde dames. Daarna de cocaïnelook van Kate Moss en die is eigenlijk nooit echt weggegaan.  Op de voorpagina van een magazine, op de televisie, op internet. Het merendeel gaat over welke celeb er fantastisch uitziet in een bikini en welke zich zou moeten opsluiten in een vochtige kelder met alleen water en brood. Oh, wacht dat mag ook niet, brood. Want daar zitten koolhydraten in. De bladen vechten zich een weg naar het publiek met de zoveelste nieuwe hype omtrent dieeten. Broodmagere modellen op foto's met holle ogen en ingevallen wangen, zo,n auswitzchlichaampje.  Boeken die uitkomen waarin openhartig wordt verteld dat sommige modellenmeisjes overleven op cola light en papieren zakdoekjes. Ja, mensen. Papieren zakdoekjes!!! Want dat vult zo lekker.  Op televisie zijn er alleen maar "perfecte" mensen te zien. Laatst zat ik een tekenfilm mee te kijken op Cartoon Network, momenteel de lievelingszender van Senne, waarin een groepje jongens en meisjes elkaar moesten wegstemmen van een eiland. En wie werdt er unaniem weggestemt?  Het wat dikkige, bril-en beugeldragende meisje! (die huilend het eiland verliet by the way)  De reden? Tja, ze had het aan zichzelf te danken, omdat ze er gewoon niet uitzag volgens de stemmers.  OMG! Een TEKENFILM dames en heren. Voor kinderen!

Ik ben er zelf ook debet aan denk ik. Regelmatig klaag ik (zoals 95% van alle vrouwen) tegen Remco  dat ik niet blij ben met mijn armen of benen of buik of billen.  Niet rekening houdend met de vier kleine oortjes die, bewust of onbewust, alles meekrijgen. Niet voor niets is het, dat meisjes waarvan de moeder tijdens hun jeugd altijd bezig is geweest met dieëten, meer gevoelig zijn voor overgewicht en eetstoornissen. (Zo! Weer een stukje toegevoegd aan het moederschuldgevoelcomplex.) Ik ben zelf nou niet een van de slanksten onder ons. Maar ik durf een wedje te leggen dat ik wel fitter ben dat menigeen. Ik sport drie tot vier keer in de week en kan ik een 5k afleggen zonder mond-op mondbeademing na afloop nodig te hebben. Het zal nooit mijn lievelingsbezigheid worden, maar ik weet dat het goed voor me is. Ik houd van lekker eten en kan niet op een blaadje sla en een glas water overleven. Voor mij is sporten het medium om balans te kunnen houden tussen culinair genieten en de weegschaal.

Een positief zelfbeeld krijgen ze gelukkig niet alleen maar door externe invloeden. De basis ligt thuis.
Ieder kind, ieder mens is anders. Niet alleen van binnen, maar ook van buiten. En gelukkig maar, anders zou het leven erg saai worden.  Als moeder kan ik ervoor zorgen dat mijn kind gezond eet, voldoende lichaamsbeweging krijgt en bovenal een flinke portie liefde ervaart. Ik vertrouw erop dat dit een fundamentele basis legt voor zijn zelfvertrouwen en dat hij daardoor een gebalanceerde volwassene wordt die niet alleen zichzelf de moeite waard vindt, maar ook de verschillen kan waarderen in de mensen om hem heen.

Hoogseizoen

Nu de feestmaand achter de rug is gaan we weer over tot de orde van de dag. Althans, dat is de bedoeling. Maar tegenwoordig moet je in januari (als het niet al in december is) al bezig zijn met je zomervakantie. Zeker wanneer je een leuke stek hebt, waar je al eerder bent geweest, en waarvan je weet dat ie populair is. Dus wordt er in december al massaal een vakantie geboekt, ook door ons met dank aan de dertiende maand.

Met de credietcrisis in volle gang ben ik bewuster bezig met de uitgaven. Jonge gezinnen worden door dit kabinet het meest getroffen volgens het centraal bureau voor de statistiek. En dat klopt ook wel. Als starter heb je nauwelijks nog kans op een hypotheek, de kinderopvang wordt onbetaalbaar gemaakt, het eigen risico van de zorgverzekeringen is wéér gestegen en de kosten van levensonderhoud rijzen ook de pan uit. Heel veel gezinnen kunnen niet eens op vakantie. Ik hoor zelfs van mensen die een lening afsluiten om te kunnen gaan. Nou, ik moet er niet aan denken. Ik heb in mijn jeugd jarenlang in Zeeland vertoeft en dat waren de leukste vakanties die ik me kan herinneren. Toch irriteert het me mateloos dat, nadat je door de overheid het vel over de oren krijgt getrokken, ook nog even genaaid wordt door de vakantiebranches door middel van het "hoogseizoen". Ga je in Juni, dan kun je voor een redelijke prijs nog wel op vakantie. Een week later is de prijs van diezelfde vakantie opeens verdrievoudigd (als het niet meer is)! En waarom vraag ik me dan af?  Heeft dat kampeerplekje op de camping opeens een gouden randje gekregen? Heeft die stacaravan opeens een jacouzi met privésauna? Is het 2-sterren hotel in Spanje opeens een 5-sterren hotel geworden? Heeft het strand in Griekenland een makeover gekregen met zand uit de bahama's waardoor je niet meer over die rotkiezels heen hoeft? Nee? Goh, dan vraag ik me af waar dan opeens die waardemeerdering vandaan komt? Oh, die is er niet? Ow, het is gewoon omdat het kan! Omdat je de consument makkelijk een poot kan uitdraaien vanwege de door de overheid opgelegde verplichte vakantieperiode! Een appelgebakje bij de bakker is toch ook niet in februari 2 euro en in augustus 10!

Al een paar jaar is er een partij die oproept om de vakantieperiodes flexibel te maken.
Op die manier kun je als ouder zelf kiezen wanneer je je kinderen met vakantie laat gaan. Voorwaarde is dat ze de lesstof die ze missen dan later inhalen. Op zich geen verkeerd idee. Alleen ben ik bang dat wanneer je dat gaat introduceren de vakantiebranche daar ook wel een oplossing voor heeft. Dan loopt het hoogseizoen opeens van januari tot december......