ADD

Een kind met een beperking. Dat klinkt meteen zo "gehandicapt". Toch kan ik het niet anders omschrijven.Maar is een kind met een beperking wel beperkt? Dat vraag ik me regelmatig af wanneer ik naar onze oudste zoon kijk. Senne heeft ADD. Nee, geen zelfdiagnose via een vage vragenlijst op internet, maar een "echte" diagnose door een "echte" kinderpsycholoog en kinderarts. Voor het welzijn van Senne maakt dat niet uit. De diagnose is meer voor pa en moe. Puzzelstukjes vallen op hun plek en frustratie maakt plaats voor begrip. Nu is het duidelijk waarom Senne de fijne motoriek niet onder de knie kreeg. Waarom het lijkt of hij dwars door je heen kijkt als je hem iets vertelt. Waarom hij zo ontzettend driftig kan worden wanneer ik hem niet begrijp en zijn obsessieve gedrag.  Mensen verwarren ADD vaak met ADHD. ADD is het rustige broertje van ADHD.  Lekker makkelijk toch? denken veel mensen. Maar helaas komt er veel meer bij kijken dan dat. ADD betekent Attention Deficit Disorder. Een aandachtstoornis. Senne is het overwegend niet-oplettend type. En dat zegt meteen heel veel over zijn persoontje.

"Iemand met ADD kan zich moeilijk concentreren op een opdracht en is ook snel afgeleid. Daardoor kan het kind slecht aanwijzingen opvolgen. Ook heeft het kind moeite met luisteren en stilzitten. Het kind is veel in gedachten, staart veel of is veel aan het dagdromen. Daardoor lijkt het alsof het kind veel afwezig is."De psycholoog-mevrouw stelde het als volgt; Zie je hersenen als een drukke kruising. Normale mensen hebben stoplichten staan die het verkeer (informatie) gestructureerd door laten gaan. Senne heeft defecte stoplichten. Daardoor raast het verkeer van alle kanten tegelijk de kruising over. Probeer op zo,n kruising maar eens veilig naar de overkant te komen!  Maar waar kinderen met ADHD het naar buiten gooien, houden kinderen met ADD het binnen. In hun hoofd. Nietszeggend voor zich uitstarend, aan het dromen. Dat is Senne.

"Kinderen met ADD kunnen zichzelf vaak moeilijk motiveren. Ook anderen hebben vaak moeite om ze te motiveren om een opdracht goed uit te voeren."  De nieuwe juf van Senne gaf tijdens zijn laatste tien-minutengesprek aan dat hij slecht te motiveren was om opdrachten uit te voeren. Zij hoopte, door het maar vaak genoeg te herhalen, er verbetering zou optreden. Volgens mij heb jij het dossier niet gelezen, dacht ik bij mezelf. Je kunt het namelijk herhalen tot je een ons weegt, veel verbetering zal er namelijk niet zijn. Dat betekent dat ik Senne, en echt elke ochtend weer, zeker tien! keer moet vragen om zijn schoenen aan te doen. En dat is nog maar 1 onderdeel van het ochtendritueel, want er is ook nog het aankleden, het ontbijt en het tandenpoetsen.  Nu we weten dat het geen onwil is blijft de frustratie ook uit ook al vergt het veel, heel veel geduld.

"Chaotisch, ongestructeerd en vaak slordig. Opruimklusjes worden niet of slecht uitgevoerd, maar niet uit onwil". Dat betekent dat Senne altijd van alles kwijt is. Zeker 1 keer per dag zijn sjaal in de wintermaanden, regelmatig zijn fietssleutel en wij zijn al door zeker zeven paar handschoenen heen en dat over een periode van een jaar. De juf kan de potloden niet aanslepen en het laatje van zijn schooltafel ziet eruit alsof er een bom in is afgegaan. Hij is ook altijd zijn brood kwijt thuis. Negen van de tien keer komt dat omdat hij het broodje ergens heeft neergelegd en de honden ermee vandoor zijn gegaan.

"Gevoelig en emotioneel. Veel kinderen met ADD hebben ook last van stemmingswisselingen"
"Tis ook net een wijf" roep ik vaak tegen Remco. Alsof je een puberende dochter hebt tijdens de maandelijkse feestdagen. Senne kan erg opgaan in emoties. Hij heeft een cd-speler op zijn kamer en soms komt hij thuis met de mededeling dat hij muziek gaat luisteren op zijn kamertje. Dan tref ik hem daar hevig snotterend aan met op de achtergrond een zielig liedje. Want dat doet hem dan denken aan ons konijn Flappie...die inmiddels al ruim 3 jaar is gaan hemelen. Maar die emotionaliteit maakt hem ook kwetsbaar, hij is snel somber, haast op het depressieve af. Senne kan daarnaast heel explosief reageren. Vaak zijn er al dingen aan vooraf gegaan zoals flauw grapje door andere kinderen en heeft hij dat opgekropt. Totdat het niet meer past en om iets heel onbenulligs ontploft. En als Senne boos is, is hij echt boos! Het enige dat dan werkt is rust en veel praten.  Helaas uit die gevoeligheid zich ook lichamelijk. Meestal door verstopping en overloopdiarree, maar ook hoofdpijn. Puur door de stress. 

"Het kind kan ergens helemaal in opgaan, bijvoorbeeld in een bepaalde interesse. Daar heeft hij dan ook grote passie voor."  Hyperfocus noemen ze dat. Neem het spelletje Plants vs Zombies. Een  spelletje voor de tablet. Senne staat ermee op en gaat ermee naar bed. Alles moet wijken voor het spel. Nu is het gebruik van de tablet aan banden gelegd bij ons thuis, maar dat deert Senne niet. Hij tekent zich een ongeluk. Grote vellen papier met eigen ontworpen scenes en uitleg. Hij kan dan ook nergens anders meer over praten en praten en praten. Tot onze oren ervan fluiten!  Er zit geen rem op. Gevolg hiervan is dat ik regelmatig 'uit-tune' Mijn hersens nemen de informatie gewoon niet meer op. Dat is niet altijd goed, want daardoor missen we ook wel eens belangrijke info. Werken in teamverband is erg lastig voor hem. En dat baart me zorgen, want nu al worden kinderen geacht zelfstandig in groepsverband te werken op school en dat neemt alleen maar toe naarmate hij ouder wordt.

"Het kind probeert altijd ver vooruit te denken."
Senne heeft gedragskenmerken die lijken op autisme. Toch is het geen autisme, het is een onderdeel van leven met ADD.  Nu heeft iedereen wel iets autistisch in zich. Ik zelf kan bijvoorbeeld niet tegen gebroken chips in de zak. Zie ik een vakkenvuller ruw omgaan met een zak chips, dan kan ik het niet laten om daar wat van te zeggen. De zak wordt haast heilig in de kar gelegd. Apart van alle andere boodschappen, om ze vooral niet te breken. Zo houd Senne van voorspelbaarheid. De klas van Senne gaat elke dag om tien uur naar buiten voor het speelkwartier. Van de zomer was het een erg mooie dag en de juf besloot ter plekke om die ochtend na binnenkomst meteen naar buiten te gaan. Dat ging er niet in bij Senne, want het was nog geen tien uur. Mooi niet dat hij naar buiten wilde! Senne houd van overzicht en regelmaat. Dat geeft hem rust. Iets spontaans doen? Out of the question. Zo had hij met zijn ene opa eens afgesproken om op zondagmiddag te gaan vissen om twaalf uur. Die vrijdag ervoor nodigde de andere opa onze kinderen uit om te logeren en te gaan varen met de boot. Dat varen vond plaats op zondag. Meneer had enorm veel schik, totdat het bijna twaalf uur was. Want toen moest Opa de boot aanleggen bij een steiger, zodat hij opgehaald kon worden voor het vissen. Met geen mogelijkheid was Senne op andere gedachten te brengen, tot huilens toe. Na een wanhopig telefoontje, de verzekering dat de andere opa het echt niet erg vond en de afspraak dat ze de volgende middag zouden gaan, keerde de rust weder. 

Gelukkig heeft Senne nog geen medicatie nodig. Ik zeg nog, want dat die dag gaat komen is zeker. De kinderarts adviseert om in groep zeven te gaan beginnen, omdat dat leerjaar erg zwaar is voor kinderen. Ik krijg acuut kramp in mijn buik wanneer ik denk wat er nog komen gaat voor die jongen, want hij is zo kwetsbaar. Toch moet ook hij leren op eigen benen te staan. Is het zwaar en vermoeiend voor ons als ouders? Ja. Is het het waard? Absoluut! Senne is zo'n heerlijk eigengereid, soms eigenaardig, ventje. Hij is attent en lief. Heeft veel behoefte aan lichamelijk contact (Wanneer Senne met je aan het praten is, 'plukt' hij ook steeds aan je. Alsof hij je letterlijk aan het aftasten is). Hij is creatief en heeft veel fantasie. Is volwassen in zijn denken en kan ook heel diepgaande gesprekken voeren. Een kind met prachtige eigenschappen. In mijn ogen is hij daarom ook geen kind met een beperking, het is een kind met een uitdaging.