Niet zo heel lang geleden kwam ik aan de praat met een oude kennis. Ook zij heeft inmiddels kinderen en natuurlijk kwamen ze ter sprake. We hadden het over koetjes en kalfjes en uiteraard het beruchte zwemles. Zo midden in het gesprek zei ze opeens "vind jij het ook zo moeilijk? De kinderen en opvoeden? Ik namelijk wel". Ik stond even perplex.....van ontzag. Hier een vrouw van de wereld die openlijk toegeeft dat het hebben en opvoeden van kinderen niet over rozen gaat. Na flink wat eh's kon ik eigenlijk alleen maar bevestigend knikken.
Vind ik het moeilijk? Vind ik het hebben en opvoeden van kinderen moeilijk? Eerlijk gezegd, ja.
Geef mij een moeder die kraait dat het allemaal zo geweldig is en ik flikker haar met liefde van die roze wolk. Nee, het hebben van kinderen is niet allemaal zo geweldig. Ik ben hartstikke moe. Moe van dag in dag uit zorgen voor twee uitvreters die elkaar vaak het leven zuur maken. Moe van scheidsrechtertje te moeten spelen. Hoe vaak ik niet op een dag vraag of ze elkaar niet willen slaan........Maar ook het steeds maar weer rekening houden met hoeveel groenten ze binnen krijgen zonder elke dag "lus ik niet!!!!" te moeten horen,pffff. De mantra "ze worden een keer groot en dan gaat het over" wordt hier vaak herhaald.
Laten we eerlijk zijn, kinderen van vandaag 'moeten' een heleboel. En het is vaak de moeder die er voor opdraait. Wanneer ik in de ochtend om kwart voor negen mijn werk binnen struikel, heb ik er al dik twee tropenuren op zitten. Het begint met het opstaan en laat ik nou twee van die heerlijke ochtendhumeurkindjes hebben. Voor dat ik die twee in de kleren heb zitten, is er al een hoop ruzie gemaakt om sokken en tandenborstels en zijn er minstens twee bekers met yoki over de vloer gegaan. (Yoki ja! Want mijn kinderen vertikken het om gewone melk te drinken, sue me!) Wanneer de kleren aan zijn mag ik blij zijn dat er bij het weggaan nog geen vlekken chocopasta op zitten en pluk ik herhaaldelijk de stukken kaas uit het haar van de jongste. En dan moet ik mezelf nog aankleden en opmaken! Eenmaal buiten mag ik eerst de jongste naar het KDV brengen. Daar moet ik verplicht nog even blijven zitten voor een puzzel, omdat meneer het niet blieft dat ik meteen wegga. Vervolgens fiets ik als een bezetene naar de school van Senne (weer helemaal terug) om hem daar op het schoolplein af te leveren. Vanaf daar begint mijn reis naar het werk. Na een dag vol eigen werk en tussendoor nog verschillende afspraken (brood bestellen, brood ophalen, kontenzalf en billendoekjes bij het kruidvat en oh ja, ook nog een kadootje voor alwéér een jarig vriendje!) krijg ik op de weg naar huis een whatsappje of ik ook nog ff de kids wil ophalen, want tja, Remco heeft het kinderzitje niet bij zich.......grrrr. Eten koken, Eten eten (nou ja, wij eten en de kids zeuren dat ze het niet willen eten), opruimen (halleluja voor onze vaatwasser), kindjes in bad, kindjes naar bed. Eer dat ik met de benen op de bank kan, is het inmiddels half negen en moet er ook nog brood voor de volgende dag gesmeerd worden. Ik ben zooooo blij dat mijn kinderen nog geen andere sport beoefenen dan zwemles! Respect voor die ouders die dan ook nog even Judo en balletles ertussendoor gepropt hebben.
En dat is dan een 'gewone' dag. Mijn kinderen zijn geen engeltjes. De oudste is flink aan het puberen en de jongste doet gezellig mee. Diegene die in de boeken verkondigd dat het alleen met twee jaar en daarna pas na het twaalfde jaar optreed wil ik opzoeken en met dat boek een draai om zijn oren geven. Ik vind het lastig om een goede balans te vinden in het schoolgaan van Senne. Tussen wat hij moet van de school en wat ik vind dat goed voor hem is. Ik vind het een monsterlijke uitdaging om elke dag weer iets gezonds en gevarieerds op tafel te zetten zonder dat mijn kinderen alleen maar de groente uit het eten aan het plukken zijn en vooral niet eten. Ik vind het enorm lastig om naast mijn gezinsleven en mijn werk ook nog mijn verlepte, half door de gieren aangevroten sociale leven te onderhouden. Een avondje uit is voor mij momenteel een warm bad en een rugmassage gevolgd door "lekker" vroeg naar bed...En dan heb ik nog niet eens over manlief die mij regelmatig whatsappt met de vraag of ik nog even naast hem op de bank kom zitten.........
Maar uiteindelijk kies ik er zelf voor om al die ballen in de lucht te houden. Maar voor wie? Voor mezelf? Voor mijn kinderen? Of is het toch meer vanwege de maatschappelijke druk? Want zeg nou zelf, niemand is harder en gemener voor een vrouw dan de vrouw zelf. Wij leggen elkaar de druk op, want alles moet perfect zijn voor de buitenwacht. Ik ben niet perfect, heb geen perfect huis en heb zeker geen perfecte kinderen. Je kunt bij mij alleen op woensdagen en vrijdagen (tussen negen en half tien want daarna is het toch weer een zooitje) van de vloer eten. Overal in huis is nog wel íets wat afgemaakt moet worden, van plintjes tot aan het dak. Mijn kinderen zeuren regelmatig om iets lekkers en soms geef ik er gewoon aan toe om van het gezeur af te zijn.
Terug naar de vraag of ik het moeilijk vind om kinderen te hebben? JA!
Ik wil ze voor geen goud missen, maar ik vraag erg vaak af of ik het wel goed doe. Maar met mij zullen er veel meer zijn en het feit dat die kennis van mij dat zo openlijk toegaf voelt als troost en vind ik vooral moedig. Moe, Moeder, MOEDIGST!
