ADD

Een kind met een beperking. Dat klinkt meteen zo "gehandicapt". Toch kan ik het niet anders omschrijven.Maar is een kind met een beperking wel beperkt? Dat vraag ik me regelmatig af wanneer ik naar onze oudste zoon kijk. Senne heeft ADD. Nee, geen zelfdiagnose via een vage vragenlijst op internet, maar een "echte" diagnose door een "echte" kinderpsycholoog en kinderarts. Voor het welzijn van Senne maakt dat niet uit. De diagnose is meer voor pa en moe. Puzzelstukjes vallen op hun plek en frustratie maakt plaats voor begrip. Nu is het duidelijk waarom Senne de fijne motoriek niet onder de knie kreeg. Waarom het lijkt of hij dwars door je heen kijkt als je hem iets vertelt. Waarom hij zo ontzettend driftig kan worden wanneer ik hem niet begrijp en zijn obsessieve gedrag.  Mensen verwarren ADD vaak met ADHD. ADD is het rustige broertje van ADHD.  Lekker makkelijk toch? denken veel mensen. Maar helaas komt er veel meer bij kijken dan dat. ADD betekent Attention Deficit Disorder. Een aandachtstoornis. Senne is het overwegend niet-oplettend type. En dat zegt meteen heel veel over zijn persoontje.

"Iemand met ADD kan zich moeilijk concentreren op een opdracht en is ook snel afgeleid. Daardoor kan het kind slecht aanwijzingen opvolgen. Ook heeft het kind moeite met luisteren en stilzitten. Het kind is veel in gedachten, staart veel of is veel aan het dagdromen. Daardoor lijkt het alsof het kind veel afwezig is."De psycholoog-mevrouw stelde het als volgt; Zie je hersenen als een drukke kruising. Normale mensen hebben stoplichten staan die het verkeer (informatie) gestructureerd door laten gaan. Senne heeft defecte stoplichten. Daardoor raast het verkeer van alle kanten tegelijk de kruising over. Probeer op zo,n kruising maar eens veilig naar de overkant te komen!  Maar waar kinderen met ADHD het naar buiten gooien, houden kinderen met ADD het binnen. In hun hoofd. Nietszeggend voor zich uitstarend, aan het dromen. Dat is Senne.

"Kinderen met ADD kunnen zichzelf vaak moeilijk motiveren. Ook anderen hebben vaak moeite om ze te motiveren om een opdracht goed uit te voeren."  De nieuwe juf van Senne gaf tijdens zijn laatste tien-minutengesprek aan dat hij slecht te motiveren was om opdrachten uit te voeren. Zij hoopte, door het maar vaak genoeg te herhalen, er verbetering zou optreden. Volgens mij heb jij het dossier niet gelezen, dacht ik bij mezelf. Je kunt het namelijk herhalen tot je een ons weegt, veel verbetering zal er namelijk niet zijn. Dat betekent dat ik Senne, en echt elke ochtend weer, zeker tien! keer moet vragen om zijn schoenen aan te doen. En dat is nog maar 1 onderdeel van het ochtendritueel, want er is ook nog het aankleden, het ontbijt en het tandenpoetsen.  Nu we weten dat het geen onwil is blijft de frustratie ook uit ook al vergt het veel, heel veel geduld.

"Chaotisch, ongestructeerd en vaak slordig. Opruimklusjes worden niet of slecht uitgevoerd, maar niet uit onwil". Dat betekent dat Senne altijd van alles kwijt is. Zeker 1 keer per dag zijn sjaal in de wintermaanden, regelmatig zijn fietssleutel en wij zijn al door zeker zeven paar handschoenen heen en dat over een periode van een jaar. De juf kan de potloden niet aanslepen en het laatje van zijn schooltafel ziet eruit alsof er een bom in is afgegaan. Hij is ook altijd zijn brood kwijt thuis. Negen van de tien keer komt dat omdat hij het broodje ergens heeft neergelegd en de honden ermee vandoor zijn gegaan.

"Gevoelig en emotioneel. Veel kinderen met ADD hebben ook last van stemmingswisselingen"
"Tis ook net een wijf" roep ik vaak tegen Remco. Alsof je een puberende dochter hebt tijdens de maandelijkse feestdagen. Senne kan erg opgaan in emoties. Hij heeft een cd-speler op zijn kamer en soms komt hij thuis met de mededeling dat hij muziek gaat luisteren op zijn kamertje. Dan tref ik hem daar hevig snotterend aan met op de achtergrond een zielig liedje. Want dat doet hem dan denken aan ons konijn Flappie...die inmiddels al ruim 3 jaar is gaan hemelen. Maar die emotionaliteit maakt hem ook kwetsbaar, hij is snel somber, haast op het depressieve af. Senne kan daarnaast heel explosief reageren. Vaak zijn er al dingen aan vooraf gegaan zoals flauw grapje door andere kinderen en heeft hij dat opgekropt. Totdat het niet meer past en om iets heel onbenulligs ontploft. En als Senne boos is, is hij echt boos! Het enige dat dan werkt is rust en veel praten.  Helaas uit die gevoeligheid zich ook lichamelijk. Meestal door verstopping en overloopdiarree, maar ook hoofdpijn. Puur door de stress. 

"Het kind kan ergens helemaal in opgaan, bijvoorbeeld in een bepaalde interesse. Daar heeft hij dan ook grote passie voor."  Hyperfocus noemen ze dat. Neem het spelletje Plants vs Zombies. Een  spelletje voor de tablet. Senne staat ermee op en gaat ermee naar bed. Alles moet wijken voor het spel. Nu is het gebruik van de tablet aan banden gelegd bij ons thuis, maar dat deert Senne niet. Hij tekent zich een ongeluk. Grote vellen papier met eigen ontworpen scenes en uitleg. Hij kan dan ook nergens anders meer over praten en praten en praten. Tot onze oren ervan fluiten!  Er zit geen rem op. Gevolg hiervan is dat ik regelmatig 'uit-tune' Mijn hersens nemen de informatie gewoon niet meer op. Dat is niet altijd goed, want daardoor missen we ook wel eens belangrijke info. Werken in teamverband is erg lastig voor hem. En dat baart me zorgen, want nu al worden kinderen geacht zelfstandig in groepsverband te werken op school en dat neemt alleen maar toe naarmate hij ouder wordt.

"Het kind probeert altijd ver vooruit te denken."
Senne heeft gedragskenmerken die lijken op autisme. Toch is het geen autisme, het is een onderdeel van leven met ADD.  Nu heeft iedereen wel iets autistisch in zich. Ik zelf kan bijvoorbeeld niet tegen gebroken chips in de zak. Zie ik een vakkenvuller ruw omgaan met een zak chips, dan kan ik het niet laten om daar wat van te zeggen. De zak wordt haast heilig in de kar gelegd. Apart van alle andere boodschappen, om ze vooral niet te breken. Zo houd Senne van voorspelbaarheid. De klas van Senne gaat elke dag om tien uur naar buiten voor het speelkwartier. Van de zomer was het een erg mooie dag en de juf besloot ter plekke om die ochtend na binnenkomst meteen naar buiten te gaan. Dat ging er niet in bij Senne, want het was nog geen tien uur. Mooi niet dat hij naar buiten wilde! Senne houd van overzicht en regelmaat. Dat geeft hem rust. Iets spontaans doen? Out of the question. Zo had hij met zijn ene opa eens afgesproken om op zondagmiddag te gaan vissen om twaalf uur. Die vrijdag ervoor nodigde de andere opa onze kinderen uit om te logeren en te gaan varen met de boot. Dat varen vond plaats op zondag. Meneer had enorm veel schik, totdat het bijna twaalf uur was. Want toen moest Opa de boot aanleggen bij een steiger, zodat hij opgehaald kon worden voor het vissen. Met geen mogelijkheid was Senne op andere gedachten te brengen, tot huilens toe. Na een wanhopig telefoontje, de verzekering dat de andere opa het echt niet erg vond en de afspraak dat ze de volgende middag zouden gaan, keerde de rust weder. 

Gelukkig heeft Senne nog geen medicatie nodig. Ik zeg nog, want dat die dag gaat komen is zeker. De kinderarts adviseert om in groep zeven te gaan beginnen, omdat dat leerjaar erg zwaar is voor kinderen. Ik krijg acuut kramp in mijn buik wanneer ik denk wat er nog komen gaat voor die jongen, want hij is zo kwetsbaar. Toch moet ook hij leren op eigen benen te staan. Is het zwaar en vermoeiend voor ons als ouders? Ja. Is het het waard? Absoluut! Senne is zo'n heerlijk eigengereid, soms eigenaardig, ventje. Hij is attent en lief. Heeft veel behoefte aan lichamelijk contact (Wanneer Senne met je aan het praten is, 'plukt' hij ook steeds aan je. Alsof hij je letterlijk aan het aftasten is). Hij is creatief en heeft veel fantasie. Is volwassen in zijn denken en kan ook heel diepgaande gesprekken voeren. Een kind met prachtige eigenschappen. In mijn ogen is hij daarom ook geen kind met een beperking, het is een kind met een uitdaging.

Thinspiration

Op een zonnige, maar winterse ochtend maak ik Senne wakker. Gesmoorde protesten komen vanonder de dekens vandaan. Meneer heeft nu eenmaal niet alleen de looks van zijn moeder georven, maar helaas ook het ochtendhumeur. Tijdens het aankleden zit Senne bedenkelijk naar zijn benen te kijken. En opeens zegt hij "Mama, ik heb dikke benen." Vol verbazing kijk ik hem aan. Als Senne iets niet is, is het dik. Als baby was hij een flinkerd (8 pond bij zijn geboorte) en tot aan zijn vierde een lekkere mollige peuter. Als bij toverslag begon meneer toen te groeien en verdween het "babyvet" als sneeuw voor de zon. Nu hij zeven is, is Senne een lange, magere knul met slungelige ledematen. Nee, dik is hij in de verste verte niet. Ik vraag hoe hij daar nou bij komt?  "Ik vind mijn bovenbenen veel te dik, hier aan de achterkant. Er zit veel te veel vet." Zegt hij.  Ik sla zowat stijl achterover. Ik zeg hem dat hij wel iets een speklaagje nodig heeft, anders doet het zitten zo,n pijn en dat hetzelfde speklaagje hem lekker warm houd. Blijkbaar is dat voor hem voldoende uitleg gelukkig.

Die dag blijft het me dwars zitten. Hoe kan een zevenjarige jongen zich nu druk maken over zijn figuur? Tuurlijk,, wij plagen hem als ouders wel eens en noemen hem dan Sjaak Bonestaak. En regelmatig verwonder ik mij hardop over zijn lange benen. Zelf is hij wel eens thuisgekomen met de melding dat hij meer zou gaan eten, omdat hij zich zo dun vondt. Ik heb echter nog nooit een "issue" gemaakt over zijn gewicht en had geen idee dat dit hem zo bezig hield.

Eigenlijk is het ook niet zo verwonderlijk. Vandaag de dag lijkt het leven uitsluitend te gaan over een ideaalbeeld dat niet bestaat. En dat ideaalbeeld verandert door de eeuwen heen. Tijdens Napoleon waren het voloptueuze dames (with ze big boobies) die het beeld bepaalden, in de jaren 20 de androgyne en in de jaren 60 was het twiggy. Toen kwamen de supermodellen zoals Cindy Crawford en Naomi Campbel. Slanke maar gespierde dames. Daarna de cocaïnelook van Kate Moss en die is eigenlijk nooit echt weggegaan.  Op de voorpagina van een magazine, op de televisie, op internet. Het merendeel gaat over welke celeb er fantastisch uitziet in een bikini en welke zich zou moeten opsluiten in een vochtige kelder met alleen water en brood. Oh, wacht dat mag ook niet, brood. Want daar zitten koolhydraten in. De bladen vechten zich een weg naar het publiek met de zoveelste nieuwe hype omtrent dieeten. Broodmagere modellen op foto's met holle ogen en ingevallen wangen, zo,n auswitzchlichaampje.  Boeken die uitkomen waarin openhartig wordt verteld dat sommige modellenmeisjes overleven op cola light en papieren zakdoekjes. Ja, mensen. Papieren zakdoekjes!!! Want dat vult zo lekker.  Op televisie zijn er alleen maar "perfecte" mensen te zien. Laatst zat ik een tekenfilm mee te kijken op Cartoon Network, momenteel de lievelingszender van Senne, waarin een groepje jongens en meisjes elkaar moesten wegstemmen van een eiland. En wie werdt er unaniem weggestemt?  Het wat dikkige, bril-en beugeldragende meisje! (die huilend het eiland verliet by the way)  De reden? Tja, ze had het aan zichzelf te danken, omdat ze er gewoon niet uitzag volgens de stemmers.  OMG! Een TEKENFILM dames en heren. Voor kinderen!

Ik ben er zelf ook debet aan denk ik. Regelmatig klaag ik (zoals 95% van alle vrouwen) tegen Remco  dat ik niet blij ben met mijn armen of benen of buik of billen.  Niet rekening houdend met de vier kleine oortjes die, bewust of onbewust, alles meekrijgen. Niet voor niets is het, dat meisjes waarvan de moeder tijdens hun jeugd altijd bezig is geweest met dieëten, meer gevoelig zijn voor overgewicht en eetstoornissen. (Zo! Weer een stukje toegevoegd aan het moederschuldgevoelcomplex.) Ik ben zelf nou niet een van de slanksten onder ons. Maar ik durf een wedje te leggen dat ik wel fitter ben dat menigeen. Ik sport drie tot vier keer in de week en kan ik een 5k afleggen zonder mond-op mondbeademing na afloop nodig te hebben. Het zal nooit mijn lievelingsbezigheid worden, maar ik weet dat het goed voor me is. Ik houd van lekker eten en kan niet op een blaadje sla en een glas water overleven. Voor mij is sporten het medium om balans te kunnen houden tussen culinair genieten en de weegschaal.

Een positief zelfbeeld krijgen ze gelukkig niet alleen maar door externe invloeden. De basis ligt thuis.
Ieder kind, ieder mens is anders. Niet alleen van binnen, maar ook van buiten. En gelukkig maar, anders zou het leven erg saai worden.  Als moeder kan ik ervoor zorgen dat mijn kind gezond eet, voldoende lichaamsbeweging krijgt en bovenal een flinke portie liefde ervaart. Ik vertrouw erop dat dit een fundamentele basis legt voor zijn zelfvertrouwen en dat hij daardoor een gebalanceerde volwassene wordt die niet alleen zichzelf de moeite waard vindt, maar ook de verschillen kan waarderen in de mensen om hem heen.

Hoogseizoen

Nu de feestmaand achter de rug is gaan we weer over tot de orde van de dag. Althans, dat is de bedoeling. Maar tegenwoordig moet je in januari (als het niet al in december is) al bezig zijn met je zomervakantie. Zeker wanneer je een leuke stek hebt, waar je al eerder bent geweest, en waarvan je weet dat ie populair is. Dus wordt er in december al massaal een vakantie geboekt, ook door ons met dank aan de dertiende maand.

Met de credietcrisis in volle gang ben ik bewuster bezig met de uitgaven. Jonge gezinnen worden door dit kabinet het meest getroffen volgens het centraal bureau voor de statistiek. En dat klopt ook wel. Als starter heb je nauwelijks nog kans op een hypotheek, de kinderopvang wordt onbetaalbaar gemaakt, het eigen risico van de zorgverzekeringen is wéér gestegen en de kosten van levensonderhoud rijzen ook de pan uit. Heel veel gezinnen kunnen niet eens op vakantie. Ik hoor zelfs van mensen die een lening afsluiten om te kunnen gaan. Nou, ik moet er niet aan denken. Ik heb in mijn jeugd jarenlang in Zeeland vertoeft en dat waren de leukste vakanties die ik me kan herinneren. Toch irriteert het me mateloos dat, nadat je door de overheid het vel over de oren krijgt getrokken, ook nog even genaaid wordt door de vakantiebranches door middel van het "hoogseizoen". Ga je in Juni, dan kun je voor een redelijke prijs nog wel op vakantie. Een week later is de prijs van diezelfde vakantie opeens verdrievoudigd (als het niet meer is)! En waarom vraag ik me dan af?  Heeft dat kampeerplekje op de camping opeens een gouden randje gekregen? Heeft die stacaravan opeens een jacouzi met privésauna? Is het 2-sterren hotel in Spanje opeens een 5-sterren hotel geworden? Heeft het strand in Griekenland een makeover gekregen met zand uit de bahama's waardoor je niet meer over die rotkiezels heen hoeft? Nee? Goh, dan vraag ik me af waar dan opeens die waardemeerdering vandaan komt? Oh, die is er niet? Ow, het is gewoon omdat het kan! Omdat je de consument makkelijk een poot kan uitdraaien vanwege de door de overheid opgelegde verplichte vakantieperiode! Een appelgebakje bij de bakker is toch ook niet in februari 2 euro en in augustus 10!

Al een paar jaar is er een partij die oproept om de vakantieperiodes flexibel te maken.
Op die manier kun je als ouder zelf kiezen wanneer je je kinderen met vakantie laat gaan. Voorwaarde is dat ze de lesstof die ze missen dan later inhalen. Op zich geen verkeerd idee. Alleen ben ik bang dat wanneer je dat gaat introduceren de vakantiebranche daar ook wel een oplossing voor heeft. Dan loopt het hoogseizoen opeens van januari tot december......

Consternatiebureau

Het Consternatiebureau. Wat ben ik blij dat vandaag het laatste bezoekje is voor Viggo. Ik ga uiteraard al jaren en al jaren ga ik er totaal geirriteerd weer weg. Waarom ga ik nog? Ik vraag het me steeds weer af.

Ik wordt vanmiddag gebeld of ik een uurtje eerder kan komen met Viggo, want er is een afspraak uitgevallen. Prima, ben ik ook weer eerder thuis denk ik bij mezelf.  Sta ik daar om half vier, hebben ze ruim een half uur uitloop. Waarom wordt er dan niet even gebeld, vraag ik me af? Je hebt mijn mobiele nummer, immers daar belde je me ook op om te vragen of ik eerder kon komen. Kleine moeite lijkt me. Scheelt weer een half uur zogenaamd taartjes bakken, thee drinken en het geluid van krijsende kinderen.  Eindelijk aan de beurt loop ik naar binnen met het verzoek om alléén de prik te geven en de rest maar te laten zitten. Scheelt mij tijd en haar ook.  Het is niet mijn eerste kind en gezien het feit dat Viggo in zijn leventje al meer dokters heeft gezien dan ik (vanwege zijn oortjes) twijfel ik niet aan zijn ontwikkeling. Mevrouw de dokter is Indisch doof blijkbaar, want die tut onderwerpt Viggo toch aan allerlei onzinonderzoekjes. En laat meneer daar nou net ff geen zin in hebben. Wat meneer niet wilt,  gebeurt nou eenmaal niet. Dus nadat mevrouw de dokter voor de tiende keer Viggo vraagt een rondje te tekenen, en meneertje voor de tiende keer zijn naam schrijft vind ik het welletjes. Uiteraard volgt dan toch nog op de valreep het overgewichtpraatje. En dat van een theemuts met een giga-spekrol die zo lekker charmant over haar veel te strakke spijkerbroek heen zwaait! "Klopt" zegt ze, "Viggo ziet er niet te zwaar uit, juist heel gezond, maar de GRAFIEKEN tonen nou eenmaal aan dat hij te zwaar is". Ik zou zeggen; schuif die #%&grafiekken maar in je #%$%! Nadat mijn bloeddruk is gestegen tot "iktrekjeoverdietafelheen" niveau, besluit ik dat het tijd is om het gesprek maar af te ronden. Ik vraag beleefd of ze Viggo zijn prikje wil geven, zodat we kunnen gaan. Ik had Viggo al voorbereid op het feit dat er een prik komen zou en dat het eventjes pijn doet, maar dat het snel weer over is. Dan snap ik niet dat je als serieus verpleegkundige of arts een kind gaat vertellen dat een prik helemaal geen pijn doet! Natuurlijk doet een prik pijn! Daar ga je toch niet over liegen?! Dan denkt zo,n kind de volgende keer ook, ja dikke toeter! Dus ik nogmaals aan Viggo uitgelegd dat het wel degelijk pijn doet (ondertussen een dirty look gevend aan de theemuts), maar dat het zo weer voorbij is. En zowaar, een kleine "au" en daarna een stralende glimlach.  Bij het verlaten van het kantoor geef ik de theemuts beleefd een hand en wens haar een fijne dag, in gedachten haar te lijf gaand met een stok. "krijg ik dan van jou ook nog een handje?" vraagt de theemuts aan Viggo. "Nee!" zegt Viggo en met een ruk draait hij zich om. Met een valse glimlach om mijn lippen loop ik achter zijn kleine, blote, misschien iets de dikke kinderkontje aan.

zindelijkheidstraining

Zindelijkheidstraining. Het zou eigenijk geduldheidstraining moeten heten. Omdat je geduld als ouder, bij ons dan in ieder geval, behoorlijk op de proef wordt gesteld.

Internet staat vol verhalen van ouders met hoogbegaafde kindjes op plasgebied die, met anderhalf jaar al, het potje of het toilet gebruiken. Toch geeft de meeste literatuur aan dat het zindelijk maken van je kleintje pas zin heeft vanaf 3 jaar. Viggo heeft nog nooit zelf de behoefte gehad om zijn plasje ergens anders te deponeren dan in zijn luier. En wij, als zeer drukke (lees ongeorganiseerde) ouders hebben nooit de behoefte gevoeld om ons daar bewust mee bezig te houden. Maar nu Viggo 3,5 is hadden wij het briljante plan bedacht om onze vakantie te gebruiken om Viggo zindelijk te laten worden. Samen zijn we 3 weken vrij en dit jaar zouden we toch niet weg gaan. Hopend op mooi en warm weer zag ik het al voor me dat we Viggo de eerste weken in zijn blootje zouden laten rondlopen om zo hem bewust te maken van een plassignaal. Dan zou hij bij de derde week wel enigzins door kunnen gaan voor zindelijk.

Vol goede moed heb ik zes schattige kleine boxershortjes gekocht. De dag erna kon ik al weer terug om een sixpack bij te kopen. Om de dag daarna nog eens zes in te slaan. Vanwege het weer kon ik Viggo helaas niet in zijn blote billen laten rondlopen. Wanneer het 25 graden is kan het, met amper 18 graden wordt het kindermishandeling. De eerste twee weken heb ik flink wat wasjes gedraaid!
Zijn eerste plasje werd verwelkomt met een flink aplaus en plasdansje van mama en papa. Goh, wat waren we blij en Viggo ook. Na een week plasdansjes met hier en daar een ongelukje had viggo in onze ogen het door. Totdat we een dikke drol vonden op het parket. Terwijl wij buiten met een glaasje lekkers van een mooie namiddag zaten te genieten, zat Viggo met zijn trein letterlijk een spoor te maken.

Nu, na ruim 8 weken heeft Viggo er genoeg van. En mama ook. Een luier wil ie niet. Maar op de wc ook niet. Het is al een crime om hem erop te krijgen. En eenmaal erop verzint hij steeds weer andere dingen voor mij te doen tijdens een plasje. Het licht moet aan, het licht moet uit, mama moet mee, mama moet weg, mama moet op de hurken kijken naar het plasje, mama moet achter de deur staan en een liedje zingen en ga zo maar door. Mama is er klaar mee. Zeker nu hij op het kinderdagveblijf het gepresteerd heeft om over de juf heen te plassen. Goddank voor luierbroekjes! Dat kinderen vanaf drie jaar zindelijk ZOUDEN kunnen worden oké, maar dat geld dus blijkbaar niet voor ieder kind. Ik leg me er maar gewoon bij neer dat het bij Viggo dan iets langer gaat duren. Ik laat het los en hoop dat tegen het einde van het jaar geleidelijk vanzelf het kwartje bij Viggo gaat vallen. En zo niet, dan kom ik in ieder geval geen verassingen meer tegen op het parket.

Geluk

Wat is geluk?
Is geluk de staatsloterij winnen? Ben je gelukkig wanneer je rijk bent? Is geluk iets hebben wat je altijd hebt begeerd?  Wat ik geluk vind,  daar hoeft een ander niet perse gelukkig van te worden. Is geluk dan net zoiets als kunst? Kunst is heel persoonlijk. Je vindt iets mooi of niet. En wat de één een prachtig iets vind (waar die dan ook heel gelukkig van kan worden), kan de ander spuuglelijk vinden. Maar gaat geluk alleen op voor jezelf? Of kan het geluk van een ander ook jou gelukkig maken.
En moet geluk iets groots zijn of mag het ook, zoals het spreekwoord al zegt, in kleine dingen zitten.

De gelukzalige glimlach van een man op een scootmobiel met aan het stuur een tasje waar een gebakken visje in zit. Voor thuis. En onderweg, wanneer ik hem tegen kom, spat het geluk van hem af. Ik zie dat hij zich enorm verheugd op dat visje. Of een eekhoorn zien op een plek waar je het niet verwacht. En dan doet ie ook nog een speciaal rondedansje in het zonlicht waardoor zijn glanzende, bruinrode vacht extra mooi te zien is. Dat vind ik ook geluk. Althans ik wordt er blij van en dus gelukkig. Maar ook de oprechte blijdschap van een kind wanneer hij een mooi insect heeft gevonden en deze trots laat zien aan zijn mama (brrrrr). Van het beest krijg ik de rillingen, maar je voelt het geluk van je kind en dat maakt mij gelukkig.

Oprecht geluk straalt van mensen af. Dat zie je in hun gezicht. Dat is niet iets wat je kunt faken. Kijk naar bruidjes op hun trouwdag (ga ik er even vanuit dat het geen moetje is), of topsporters net nadat ze als eerste over de finish zijn gekomen. Een kind wat net zijn zwemdiploma heeft behaald of pasgeboren vaders (ook hier weer ervanuit gaande dat het geen moetje was). Geluk is individuele perceptie. Persoonsgebonden. Een familie die elk dubbeltje moet omdraaien om iedereen te voorzien van basisbehoeften kan heel gelukkig zijn met wat ze hebben. Ik kan het weten. Vroegah, in mijn jeugd moesten mijn ouders ook elk dubbeltje omdraaien, gingen wij niet op vakantie en droegen we derdehands kleding. Toch heb ik een hele fijne jeugd gehad en wanneer ik eraan denk verschijnt er nog steeds een brede glimlach op mijn gezicht. Das geluk.  Er zijn ook families die geld als water hebben, zich alles kunnen veroorloven, maar waarbij het nooit genoeg is. Met als resultaat dat de kids aan de coke zijn, moeders een drankprobleem heeft en vaders naast zijn secretaresse ook nog zijn minnares sexueel te vreden moet zien te houden. Kortom, iedereen leeft voor zichzelf en niemand is echt gelukkig. 

In het dagelijks leven zijn we veel te veel bezig met wat we nog niet hebben bereikt. Die nieuwe baan of auto. Die langekoesterde reis rond de wereld. Elke maand iets meer geld over houden. Of voor de schoenfetisjisten onder ons, dat paar schitterende laarzen waarvan je weet dat je daar minimaal 3 maanden krom voor moet liggen. Maar geluk zit binnen in je. Dat komt naar buiten wanneer er dingen gebeuren waar je oprecht blij van wordt. Dat kunnen dus grote dingen zijn zoals de geboorte van je kind. Maar persoonlijk wordt ik ook gelukkig van een blij persoon tegenover me. Dat steekt aan. Ik neem me dan ook voor om wat vaker blijheid uit te stralen, in de hoop dat ik het doorgeef en  een ander daarmee gelukkig kan maken.

Begeerde boekjes

Komkommertijd. In de vakantieperiodes kun je geen krant openslaan of er staat een stukje in over Beppie die een megacourgette heeft gekweekt. Of Henk, die een doedag organiseert voor driepotige keffers. Geen idee wat je er mee aan moet, maar het heeft blijkbaar nieuwswaarde, anders stond het niet in de krant toch?  En ergens snap ik het wel. Ook het nieuws heeft vakantie nodig. En gelukkig maar. Niets zo deprimerend als een vreselijke crisissituatie wanneer je lekker aan je cocktail zit. ook ik heb er last van. Mijn laatste verhaal was van afgelopen mei. Toen begon de zon te schijnen en ging mijn verstand op de zomermodus.

Concepten genoeg hoor. Ik ben er zo ééntje die met vijf dingen tegelijk bezig is. Dus heb ik vijf eerste alinea's geschreven over vijf onderwerpen. Alleen, ik kom er maar niet verder mee. Waarom niet?  Vanwege die zomermodus. In deze modus wil ik alleen maar op een stretcher liggen met een flutroman. Zo,n boekje over twee aantrekkelijke mensen die elkaar eerst tot op het bot haten, maar stiekem een 'allesverzengend heet verlangen' over zich heen voelen komen wanneer ze elkaar diep in de ogen kijken. Het gaat werkelijk nergens over, maar dat is het hem juist. Het leest zo lekker makkelijk weg. Ter vergelijking? Ik ben begonnen met een boek van Stephen King en Peter Straub. De talisman heet het. Een boek van pak em beet 600 pagina's. Momenteel ben ik bij pagina 160.  In de tussentijd heb ik 6 flutromannetjes van ongeveer 600 pagina's uitgelezen. En ja, bijna allemaal liggend op een tuinstoel of stretcher. Of aan het strand, aan het (stink) water van Roelof's Gat en op een zitzak op een grasveld ergens in een megaspeeltuin. En juist omdat het geen diepgang heeft leest het zo lekker weg. Ik hoef er niet bij na te denken. Moet ik bij de Talisman steeds teruglezen, omdat ik een bepaalde passage niet begrijp. Bij de flutroman hoef ik alleen te bedenken hoeveel ijsblokjes ik in mijn colaatje wil. Héérlijk. Nadeel is dat ik elke naderende vakantie bijna dwangmatig op zoek moet naar die boekjes. Nog een nadeel is dat de reeks van Bouqet en Harlequin verschrikkelijk duur zijn. Voor een pakje met 3 boekjes ruim 6 euro! Belachelijk, want iedereen weet dat elk verhaal bijna gelijk is aan het volgende. Het enige wat verandert is de naam, haarkleur en borstgrootte van de hoofdpersonen. Die laat ik dus ook links liggen. Gouden tip, de Zeeman heeft ze elk jaar liggen. Dubbele verhalen voor €1,99! Ik sla ze dan ook elk jaar, met het schaamrood op de kaken bij de kassa, in bulk in. Om de schaamte enigzins nog te beperken sta ik altijd overdreven te kakelen over de naderende vakantie en een eventueel verzonnen langdurige vliegreis. Want ze zouden maar denken dat ik die dingen voor de lol lees!

Nee, een literair hoogstandje is het niet. Ik neem dan ook steevast op vakantie een boek mee die wel literair verantwoord is. Zoals de Talisman.  En bij tijd en wijle leg ik deze dan naast me neer of op een tafel. Je ziet mensen goedkeurend knikken wanneer ze er langs lopen. Althans, in mijn beleving lijkt dat zo. Onder mijn handdoek ligt mijn begeerde flutboekje vol ongeduld te smachten om gelezen te worden. De kaft brand van verlangen door mijn sarong heen.  Waar ik dan wel voor moet oppassen, is besmetting zie ik al. Voor je het weet ga je in dezelfde stijl schrijven als zo,n flutroman!