Thinspiration

Op een zonnige, maar winterse ochtend maak ik Senne wakker. Gesmoorde protesten komen vanonder de dekens vandaan. Meneer heeft nu eenmaal niet alleen de looks van zijn moeder georven, maar helaas ook het ochtendhumeur. Tijdens het aankleden zit Senne bedenkelijk naar zijn benen te kijken. En opeens zegt hij "Mama, ik heb dikke benen." Vol verbazing kijk ik hem aan. Als Senne iets niet is, is het dik. Als baby was hij een flinkerd (8 pond bij zijn geboorte) en tot aan zijn vierde een lekkere mollige peuter. Als bij toverslag begon meneer toen te groeien en verdween het "babyvet" als sneeuw voor de zon. Nu hij zeven is, is Senne een lange, magere knul met slungelige ledematen. Nee, dik is hij in de verste verte niet. Ik vraag hoe hij daar nou bij komt?  "Ik vind mijn bovenbenen veel te dik, hier aan de achterkant. Er zit veel te veel vet." Zegt hij.  Ik sla zowat stijl achterover. Ik zeg hem dat hij wel iets een speklaagje nodig heeft, anders doet het zitten zo,n pijn en dat hetzelfde speklaagje hem lekker warm houd. Blijkbaar is dat voor hem voldoende uitleg gelukkig.

Die dag blijft het me dwars zitten. Hoe kan een zevenjarige jongen zich nu druk maken over zijn figuur? Tuurlijk,, wij plagen hem als ouders wel eens en noemen hem dan Sjaak Bonestaak. En regelmatig verwonder ik mij hardop over zijn lange benen. Zelf is hij wel eens thuisgekomen met de melding dat hij meer zou gaan eten, omdat hij zich zo dun vondt. Ik heb echter nog nooit een "issue" gemaakt over zijn gewicht en had geen idee dat dit hem zo bezig hield.

Eigenlijk is het ook niet zo verwonderlijk. Vandaag de dag lijkt het leven uitsluitend te gaan over een ideaalbeeld dat niet bestaat. En dat ideaalbeeld verandert door de eeuwen heen. Tijdens Napoleon waren het voloptueuze dames (with ze big boobies) die het beeld bepaalden, in de jaren 20 de androgyne en in de jaren 60 was het twiggy. Toen kwamen de supermodellen zoals Cindy Crawford en Naomi Campbel. Slanke maar gespierde dames. Daarna de cocaïnelook van Kate Moss en die is eigenlijk nooit echt weggegaan.  Op de voorpagina van een magazine, op de televisie, op internet. Het merendeel gaat over welke celeb er fantastisch uitziet in een bikini en welke zich zou moeten opsluiten in een vochtige kelder met alleen water en brood. Oh, wacht dat mag ook niet, brood. Want daar zitten koolhydraten in. De bladen vechten zich een weg naar het publiek met de zoveelste nieuwe hype omtrent dieeten. Broodmagere modellen op foto's met holle ogen en ingevallen wangen, zo,n auswitzchlichaampje.  Boeken die uitkomen waarin openhartig wordt verteld dat sommige modellenmeisjes overleven op cola light en papieren zakdoekjes. Ja, mensen. Papieren zakdoekjes!!! Want dat vult zo lekker.  Op televisie zijn er alleen maar "perfecte" mensen te zien. Laatst zat ik een tekenfilm mee te kijken op Cartoon Network, momenteel de lievelingszender van Senne, waarin een groepje jongens en meisjes elkaar moesten wegstemmen van een eiland. En wie werdt er unaniem weggestemt?  Het wat dikkige, bril-en beugeldragende meisje! (die huilend het eiland verliet by the way)  De reden? Tja, ze had het aan zichzelf te danken, omdat ze er gewoon niet uitzag volgens de stemmers.  OMG! Een TEKENFILM dames en heren. Voor kinderen!

Ik ben er zelf ook debet aan denk ik. Regelmatig klaag ik (zoals 95% van alle vrouwen) tegen Remco  dat ik niet blij ben met mijn armen of benen of buik of billen.  Niet rekening houdend met de vier kleine oortjes die, bewust of onbewust, alles meekrijgen. Niet voor niets is het, dat meisjes waarvan de moeder tijdens hun jeugd altijd bezig is geweest met dieëten, meer gevoelig zijn voor overgewicht en eetstoornissen. (Zo! Weer een stukje toegevoegd aan het moederschuldgevoelcomplex.) Ik ben zelf nou niet een van de slanksten onder ons. Maar ik durf een wedje te leggen dat ik wel fitter ben dat menigeen. Ik sport drie tot vier keer in de week en kan ik een 5k afleggen zonder mond-op mondbeademing na afloop nodig te hebben. Het zal nooit mijn lievelingsbezigheid worden, maar ik weet dat het goed voor me is. Ik houd van lekker eten en kan niet op een blaadje sla en een glas water overleven. Voor mij is sporten het medium om balans te kunnen houden tussen culinair genieten en de weegschaal.

Een positief zelfbeeld krijgen ze gelukkig niet alleen maar door externe invloeden. De basis ligt thuis.
Ieder kind, ieder mens is anders. Niet alleen van binnen, maar ook van buiten. En gelukkig maar, anders zou het leven erg saai worden.  Als moeder kan ik ervoor zorgen dat mijn kind gezond eet, voldoende lichaamsbeweging krijgt en bovenal een flinke portie liefde ervaart. Ik vertrouw erop dat dit een fundamentele basis legt voor zijn zelfvertrouwen en dat hij daardoor een gebalanceerde volwassene wordt die niet alleen zichzelf de moeite waard vindt, maar ook de verschillen kan waarderen in de mensen om hem heen.